Tirtsa

praatte je niet graag tegen de kinderen, die altijd met je samen waren geweest.

Het zingen zélf vond ze heerlijk. Er zat veel extra-repeteren aan vast, maar iedere keer genoot ze ervan haar eigen stem te horen, samen met de piano. School en werk gingen er even goed om door, dus veel tijd om er over na te denken had ze niet. Al vond ze het dan een raar geval, een prettig geval vond ze het ook, en ze vergat in die tijd dat ze zich hier niet thuis voelde en dat ze naar huis verlangde.

Het was al lente, — een erg regenachtige lente, maar vol bloemen, waar je ook keek, — toen ze een krabbel naar huis schreef: „Maandagavond over een week, om half negen. Vertel het nu ook maar aan de anderen, dan kun jullie allemaal naar me luisteren/' Dat was toch wel iets om blij mee te zijn: dat ze thuis in de eetzaal rondom de radio zouden zitten en haar zouden horen alsof ze zelf in de eetzaal was. En omdat ze maar een meisje van net vijftien was, en geen volwassen mens van twintig, daarom was ze helemaal geen ogenblik bang, dat het niet goed zou gaan; het koor zou om haar heen zijn en Moshé zou begeleiden, dus wat kon haar verder gebeuren?

Jeruzalem. Een reis naar Jeruzalem, voor ’t eerst van haar leven. Want in Jeruzalem was de radio, de Engelse, de Arabische en de Hebreeuwse, alle in één gebouw. En voor de Hebreeuwse zouden ze zingen, maandagavond van half negen tot negen.

Ze reisden in een vrachtauto, de hele weg; hun bundeltjes nachtgoed hadden ze bij zich, want ze zouden in een Jeruzalems kinderhuis overnachten. Maar op hun bundeltjes hoefden ze niet te zitten, want er waren lange houten banken in de vrachtauto gezet, waar ze koninklijk op troonden. Er was veel gelach en gepraat en gezang onderweg, al waarschuwde Moshé, dat ze hun stemmen niet kl te veel moesten gebruiken, en al waakte hij als een kloekhen over de instrumenten van het orkestje van het kinderdorp, dat tussen de zangnummers door ook zou spelen. Ze kenden allemaal de volgorde van het programma van buiten en ze wisten dat ze

60