Tirtsa

„Kom,” herhaalde Moshé, „en zing jij dit eens alleen. Ik speel een maat vooruit.”

Omdat het zo plotseling was, had Tirtsa geen tijd om te schrikken van al die ogen en oren tegenover haar; ze had net tijd genoeg om naar de maat vooruit te luisteren en dan zo rustig te zingen alsof het hele koor meezong. Ze hoorde voor ’t eerst haar eigen stem en wist dat het goed was.

„Ja,” zei Moshé, „dat dacht ik wel. Nu weet ik tenminste, wie de solo moet zingen als we met ons koor voor de radio moeten komen.”

Tirtsa ging op haar plaats tussen de andere meisjesstemmen staan, nu toch wel een beetje geschrokken.

Hier of voor de radio, — dat maakte alle verschil van de wereld.

Tussen het koor voor de radio zingen, of helemaal alleen, en overal konden ze je horen.

„Goed?” vroeg Moshé, die nooit meer woorden gebruikte dan strikt nodig was. „Dan reken ik op je. Heb je wel eens eerder solo gezongen?”

„Ik heb nooit geweten, dat het solo was,” zei Tirtsa wat onbeholpen. „We hebben thuis allemaal wel eens alleen gezongen.”

Moshé lachte.

„Je hoeft het niet solo te noemen. Als ik maar op je rekenen kan.”

„Goed,” zei Tirtsa.

Toen ze met Channoeka thuis was, een heerlijke volle week, vertelde ze in diep geheim aan vader, moeder en R’oevén, dat er de eerstvolgende keer, dat het koor van En Zajit voor de radio zou zingen, twee solo’s zouden worden gezongen door iemand, die ze goed kenden.

„Niemand vertellen eer het zover is!” waarschuwde ze.

Haarzelf kostte het niet veel moeite, er tegen de andere kinderen over te zwijgen; ze bleef het een raar geval vinden, omdat ze nooit eerder geweten had dat ze goed zong en omdat het iets was, dat in haar kibboets nog nooit was voorgekomen. Over een raar geval

59