Tirtsa

moest maken. Alleen liefde had ze ondergaan, en alleen samenwerking had ze om zich heen gezien; alleen haat en vervolging hadden de anderen ondergaan, en alleen de keus tussen voor je leven vechten of doodgaan hadden ze om zich heen gezien. Het waren twee werelden, en de andere kinderen vertegenwoordigden samen de andere wereld, terwijl Tirtsa alléén de éne wereld vertegenwoordigde. Het was werkelijk te moeilijk voor een meisje van veertien jaar, en als er niet dat gezellige huis met die aardige moeder was geweest, en die mooie uren in de school, en de vreugde van het koor of van het wol-weven, en het inbeslag-nemende werk in huishouding of bedrijf, — dan had Tirtsa al na een paar dagen naar Giv’at Jofi opgebeld dat ze haar moesten komen halen. En natuurlijk was er ook nog haar trots als tsabre, en de eer die ze op te houden had tegenover R’oevén en de andere kinderen en tegenover de hele kibboets.

Het was maar een héél stille Tirtsa, die met Nieuwjaar naar huis kwam. De kinderen vroegen honderd-uit over haar nieuwe leven, en ze gaf wel antwoord, maar net of ze er zelf niet bij was.

„Wat is er, Tirtsa?” vroeg moeder, toen ze zonder David in de kamer van vader en moeder zat.

„Niets,” zei Tirtsa. „Alleen dat Nieuwjaar maar twee dagen duurt, en dat ik over drie dagen alweer wegga.”

„Nu nog niet aan denken,” zei vader, „anders heb je niets aan die drie dagen.”

Ja, dat kon hij gemakkelijk zeggen, niet-aan-denken, maar het feit bleef, dat ze aan weinig anders kon denken.

„Wat is er, Tirtsa?” vroeg R’oevén, toen ze in de felle zon met hem naar het schoolhuis liep, om daar alle dingen nog eens te bekijken als iets van vroeger.

„Niets,” zei Tirtsa. „Alleen dat ik pas met Channoeka weer hier kom, en dat duurt nog bijna drie maanden en dat is pas midden december.”

Toen lachte R’oevén.

„Nee,” zei hij. „Daar tussenin kom je ook nog thuis.

„Ik mag pas met Channoeka weer,” zei Tirtsa mistroostig.

48