Tirtsa

wandelen” van vader en moeder duurde een hele morgen, en nog hadden ze niet de helft gezien, toen ze mee in de eetzaal gingen eten.

„Jij boft,” zei vader onder het eten.

Tirtsa knikte. Zolang vader en moeder er nog waren, vond ze ook wel dat ze bofte. Maar o, wat was de eetzaal groot, en wat waren er veel kinderen en mensen, die ze geen van allen kende! En wat vertrouwd en bekend was haar ieder gezicht en iedere stem in de eetzaal thuis!

„Wat zul je een paar goede werkhanden krijgen,” zei moeder. „Als je over twee jaar thuiskomt, zullen we je in iedere tak van het bedrijf kunnen gebruiken.”

„Was ’t maar zover,” zei Tirtsa, maar ze zei het lachend, want vader en moeder leken zo opgetogen over alles.

Ze zei ze ook nog lachend goeiendag, toen ze op een hobbelende muilezelwagen van het kinderdorp wegreden in de richting van waar ze moesten zijn: thuis.

Maar toen ze zich omkeerde en gezichten langs zich zag gaan, die haar komst niet eens gemerkt hadden, gezichten, die niets bekends hadden en voor wie zij niets bekends had, — toen lachte ze niet meer. Toen zocht ze met een wit gezichtje en gesloten lippen de weg naar het huis, waar zij zou komen te wonen.

De weg zoeken naar je huis, — en misschien wel verdwalen in het kinderdorp, waar je woonde, — en komen van een kibboets waar je iedere hobbelsteen van ieder paadje kende....

Toch liep ze heel recht, als een itsabre.

De huismoeder van het huis was aardig, al haalde ze natuurlijk niet bij Edna. De kinderen, — och, voorlopig interesseerde het haar meer, of zij h&èr aardig vonden. Dat was de grote overgang: afwachten of ze je aardig vonden, terwijl thuis de hele kibboets van haar hield, zolang ze zich herinneren kon. In de kring van deze kinderen moest je iets zijn, aardig of knap of geschikt of handig, en thuis was je, die je nu eenmaal was: Tirtsa — en de oudste.

46