Tirtsa

een paar trouwde, en de rotsen en de Middellandse Zee waren in het maanlicht óók een sprookje. Het erge was, dat, als je wat verder de rotsen op klom, je En Zajit zó dichtbij zag liggen, dat het net een stapje leek, en als je op de heuvels van En Zajit stond, leek de land-kant van de rotsen van Giv’at Jofi maar zó te bereiken, — en in werkelijkheid viel het allemaal zo tegen.

Vader en moeder brachten haar, en Efraïm, die altijd de tender chauffeerde. Al haar spullen, tot zelfs haar ledikant toe, waren op de tender geladen, en de schoolkinderen die zelf nu ook weer begonnen na de vakantie, deden haar tot het hek uitgeleide. Nu er niets meer aan te veranderen was, liet ze zich niet kennen: rechtop, zo recht als iedere tsabre, stond ze tussen haar hebben en houden de kinderen toe te wuiven en „shalom” toe te roepen; op hun lolletjes riep ze lachende antwoorden terug, en het laatste, wat R'oevén van haar hoorde, was: „Ik zoek het hoger op, hoor; bij jou valt niets meer te lerenl” Waarop de kinderen honend de vuisten balden om de belediging, hun en hun R’oevén aangedaan, en hun jonge meester mee naar de school troonden, zodra het laatste puntje van de tender onzichtbaar was geworden.

Efraïm moest verder, zodra de tender was afgeladen, en vader en moeder zouden wel de één of andere lift naar huis opdoen; ze bleven nog even, om te zien waar ze sliep en om met Tirtsa en met één van de „huismoeders” het hele kinderdorp rond te wandelen. Dat was zo gauw niet rondgewandeld, want al was de eetzaal, — die meteen muziek-, toneel- en vergaderzaal was, — heel groot en heel gemeenschappelijk, de woonhuizen, waarin iedere groep met zijn huismoeder woonde, waren klein en knus en daardoor talrijk. En dan waren er de school en het laboratorium en de werkplaatsen, en dan was er de wolwasserij, -ververij, -spinnerij en -weverij van de wol van hun eigen schapen, die door één van de jongens gehoed werden, daar ver tegen de heuvels, en dan was er de boekenkamer, — ja, en dan waren er de velden en de wijngaarden en de sinaasappeltuinen, waar al groene, harde sinaasappelen aan zaten, — dat hele grote bedrijf, dat de kinderen zelf leerden bewerken en dat nog groter was dan hun eigen bedrijf thuis. Het „even rond

45