Tirtsa

Tirtsa en David waren er niet bij, toen hun moeder het briefje openmaakte, en dat was ook maar goed. Er stond in, dat die en die, — met de naam en geboortedatum van Tirtsa’s grootmoeder, — na de oorlog was aangetroffen in dat en dat kamp, en dat ze, uit hoofde van haar moederschap over kinderen in Palestina, in aanmerking was gekomen voor immigratie. Na haar herstel zou ze naar Palestina getransporteerd worden. En of Tirtsa’s moeder zich voor nadere bijzonderheden tot de afzender van het briefje wou wenden.

Opeens stond moeder daar in de klas, met een wit gezicht en vreemd-schitterende ogen en vroeg R'oevén, of Tirtsa en David even mee naar buiten konden gaan. En buiten stond vader, en met z’n vieren gingen ze naar hun kamer, en daar, met diezelfde vreemde ogen en een zachte, hese stem, vertelde moeder dat grootmoeder leefde. Dat grootmoeder hierheen zou komen.

„En grootvader?” vroeg David.

„Hij staat niet in het briefje,” zei vader. „We denken, dat het alleen grootmoeder is.”

„Wanneer komt grootmoeder?” vroeg Tirtsa.

„We weten het niet. We weten alleen, dat ze leeft en hierheen zal komen.”

„In welke kamer komt ze te wonen?”

Vader en moeder glimlachten.

„Was het maar zover,” zei moeder zacht. „We weten niet eens, of ze al hersteld is en hierheen kan reizen. Er staat, — ze vertaalde het voor de kinderen in het Hebreeuws, — „dat ze na haar herstel naar Palestina getransporteerd kan worden. We weten niet, hoe ze haar in dat kamp hebben aangetroffen, — hoe zwak en ziek. Ik ga morgen naar Jeruzalem om alles te horen.”

Toen Tirtsa en David in de klas terug kwamen, keken R’oevén en de kinderen hen vragend aan.

„Ik heb een grootmoeder,” zei Tirtsa, „en ze leeft.”

Moeder kwam stil en moe uit Jeruzalem terug. Ze hadden daar niet veel meer geweten dan in het briefje stond. Ze geloofden dat

34