Tirtsa

andere gevolgd en hadden haar vader en moeder met de handen in 't haar gezeten. Tot de baby's zelf gingen rondhobbelen, en Tirtsa ontdekte dat je je met ze kon amuseren en dat het leuker was, met die kinderen te spelen dan het koor grote mensen aan te horen, die je zo „móttèk” (schattig) vonden.

Toen was de tijd gekomen dat ze gekleurde rondjes op plaatjes ging plakken, en gekleurde draden door gaatjes van briefkaarten haalde, of zelfs door lapjes, en dat heette dan borduren en het diende speciaal voor de verjaardag van vader en moeder en voor cadeaus aan verre mensen, die ze niet kende en nooit gezien had. Dat konden de kleine kinderen nu weer niet, maar toen kon het haar al zoveel niet meer schelen, wat zij wèl kon en de anderen niet. Ze had genoeg plezier in de kibboets, en vader en moeder hielden net zoveel van haar als toen er nog geen David geboren was, en of de andere mensen nog net zoveel van haar hielden, kwam er niet zo erg op aan; die hadden nu langzamerhand eigen kinderen om van te houden. Maar Tirtsa blééf de oudste, en daardoor blééf ze het wonder, want de dingen, die ze kon, kwamen altijd een paar jaar eerder dan de andere kinderen ze konden.

Ja, en toen moest ze naar school; daar hielp geen lieve-moederen voor. Voor één kind alleen kon je geen klas vormen en geen onderwijzer hele dagen van het nodige werk in de kibboets weg* houden. Dus besloot de vergadering van chawériem, — die altijd alles te besluiten had, en waar iedere chawér wat in te zeggen had, — dat Tirtsa iedere dag met de muilezel-wagen naar het naastbij-zijnde dorp zou worden gebracht. Er gingen toch altijd vrachtjes en post en producten van het bedrijf naar het dorp, en er moesten toch altijd dingen voor de kibboets gekocht worden, die nu eenmaal niet in het bedrijf groeiden of gemaakt werden, dus dan kon degene, die de muilezel-wagen reed, makkelijk zo'n klein meisje brengen en halen, *s Zomers kreeg ze een schoon jurkje aan, — en ’s winters werd ze in een gebreide trui en een gebreid jasje en nog een regenkeepje en een sjaal gehuld, eer ze de tocht door de modder ondernam. En een trommeltje met boterhammen met iets ertussen droeg ze altijd aan een bandje over haar schouder,

17