Tirtsa

vóór o£ tussen de lessen bezig waren met het schoonmaken van het schoolkinderhuis, het poetsen van de schoenen, het klaarmaken van de vuile was voor de wasserij, waar alles dan aan het eind van de week schoon en versteld vandaan kwam, of het onderhouden van hun zelf-aangelegde tuin, — dan liep hij in die week met zijn ziel onder zijn arm en een dood ongelukkig gezicht. Of hij zich ook opgelaten voelde, — en öf de straf na die tijd hielp! Maar dit was wat anders. Joel had niet de minste reden voor zijn lanterfanterij gehad; hij was altijd één van hen geweest en had niets anders doorgemaakt dan zij allen. Met Channa was het anders.

„Vóór Channa hier kwam,” begon Tirtsa, „heb je ons zelf wel eens van de kampen verteld, R’oevén. Het was er zó anders dan wij ons kunnen voorstellen, dat Channa ook vanzelf andere dingen doet dan wij ons kunnen voorstellen. Ze moet wel erg naar pruimen verlangd hebben, toen ze van elk van ons er één weg nam."

Channa keek snel op, met een verbaasde blik op Tirtsa. Toen keek ze weer neer op haar handen.

„Maar zij kreeg toch óók pruimen,” zei R’oevén. „Dan verlangde ze toch niet vergeefs.”

„Misschien verlangde ze naar méér pruimen,” kwam opeens kleine Warda ertussen. Warda hield van véél lekkers.

„Maar dit is juist, wat we hier allemaal moeten leren: dat je niet alles kunt hebben, waar je naar verlangt.” R’oevén zei het langzaam en met veel klem. „Je kunt het uitspreken, als je naar iets verlangt, en dan wordt het soms vervuld. Maar het nemen, van een ander nemen, en dan in ’t geheim, — ik weet niet, hoe het er in onze kibboets uit zou zien, als dit vaker ging gebeuren dan deze éne ongelukkige keer.”

„Ik was nog niet klaar,” zei Tirtsa. „Ik moet nog wat zeggen. Jij hebt het over hoe het er in onze kibboets uit zou zien, R’oevén. En ik heb het over Channa. Moet Channa gestraft worden, omdat jij bang bent voor hoe het er in de kibboets uit zou zien, als ook anderen deden zoals zij? We hebben het toch over Channa alléén.” „Ik heb het over Channa als voorbeeld.”

13