Tirtsa

zich herinnerde; zulke dingen kwamen in de kibboets niet voor, bij de volwassenen niet en bij de kinderen niet; ieder wist dat alles aan iedereen toebehoorde, en je kreeg genoeg, dus waarom zou je wegnemen, wat voor een ander bestemd was? Het kwam natuurlijk, doordat Channa uit zo’n heel andere wereld kwam; ze was in Europa in een kamp geweest, en R'oevén had net genoeg van Europa en van de kampen verteld om ze te doen begrijpen, hoe helemaal anders daar alles was, en hoe je niet genoeg kreeg, en hoe het wegnemen, wat voor een ander bestemd was, misschien een middel was om niet te verhongeren, — en dan vergat je natuurlijk dat die ander nu moest verhongeren. Ze had het zich zo levendig voorgesteld omdat Channa even oud was als zij, — ook dertien — en omdat haar verwachting, nu eindelijk niet alleen de oudste van alle kinderen te zijn, telkens teleurgesteld werd: Channa was nog te ver van hun kibboets-wereld af.

En nu had R'oevén een bespreking met de klas gehouden, wat er met Channa moest gebeuren. Channa zelf was erbij, want R’oevén wou dat ze zelf haar woordje zou doen als ze dacht, dat er iets onrechtvaardigs werd besloten. Maar Channa had tot nu toe niets gezegd, en had alleen zwijgend op haar handen neergekeken.

R’oevén geloofde dat Channa gestraft moest worden om te maken, dat het niet nóg eens gebeurde. Dat ieder een pruim minder had gehad, — och, dat was zo erg niet, want honger kenden ze niet en vruchten van hun eigen bedrijf waren er genoeg om niet op één pruim minder te kijken, — al waren pruimen juist iets heel bijzonders, dat naar de markt van de steden werd gestuurd en alleen bij uitzondering voor eigen gebruik werd gehouden. Maar dat dit was voorgekomen, voor 't eerst: wegnemen om zelf meer te hebben dan de anderen, — dat maakte hem zo ongerust. Dat deed hem het woord „straf” noemen. En dat woord „straf” was het geweest, wat Tirtsa tot protest had aangezet.

Straf, — nou ja, er was wel eens eerder straf gegeven. Toen dikke, tienjarige Joël zich er altijd uitdraaide, als er werk opgeknapt moest worden, toen kwam voor straf een hele week lang zijn naam niet op de werk-indelings-lijst voor. Telkens als alle anderen

12