Om stil te luisteren

0    0

0    „Mauw”, zei Jacob.    0

0    „Nee, jongen, je mag niet naar binnen. Je wilt toch geen    0

0    roodvonk krijgen?”    0

0    „Mauw,” zei Jacob.    0

0    ’t Kon hem niets schelen om roodvonk te hebben; hij wou    0

0    er wel groenvonk bij hebben, als hij maar bij Greet in de kamer    0

0    mocht.    0

0    Moeder liep door naar de achterkamer, en Jacob zat weer    0

0    alleen.    0

0    Maar na een poosje, wie kwam er naast hem zitten?    0

0    Nellie.    0

0    Nellie keek ook scheef naar den deurknop, met één oor rechtop    0

0    en één oor omlaag.    0

0    „Waarom laten ze ons er nou niet in?” klaagde ze.    0

0    „Mauw,” zei Jacob. „Greet heeft roodvonk. Ze zijn bang dat    0

0    wij het ook krijgen.”    0

0    „En wat zou dat dan?”    0

0    „Ja, wat of dat zou! Ik weet    het niet.”    0

0    En Jacob ging heelemaal in elkaar gedoken zitten, met ge-    0

0    vouwen voorpootjes.    0

0    ,,’k Zal eens probeeren of ik de deur open krijg,” zei Nellie.    0

0    „Heb    ik al geprobeerd,”    gromde    Jacob,    „Geeft    niks.”    0

0    Maar    Nellie probeerde    het    toch.    Ze    sprong    met    haar    harde, 0

0    tikkende pootjes tegen de deur op, zóó hard, dat Greet het 0

0    hoorde.    0

0    „Nellie! Nellie!” riep Greet, met tranen in haar stem.    0

0    „Waf! Waf!”    0

0    Nellie begon zachtjes te janken.    0

0    Jacob    dacht:    0

0    „Mij roept ze niet. ’t Is altijd    alleen Nellie”.    0

0    En hij ging met z'n rug naar    de deur zitten.    0

0    „Nellie, zeg nog eens wat!” huilde Greet.    0

0    „Waf!”    0

0    „O, Nellie! Is Jacob er ook?”    0

Jacob draaide zich ineens weer om, stond weer op vier    0

0    pooten.    0

0    0