Om stil te luisteren

30I3000000000000000000000I3000 0    0

0 Ze konden andere menschen roodvonk brengen, Nee, er kwam H 0 niets van in.    0

0    Greet lag stilletjes een deuntje te huilen in haar bed.    0

0    Buiten was de lucht 200 blauw, en de zon scheen 200 heerlijk.    13

0 Andere kinderen speelden nu buiten, konden schreeuwen en 0 0 drukte maken met elkaar, — en zij lag hier maar alleen en 13 ^    verveelde    zich.    13

Niet eens Jacob    0

of Nellie mocht    0

haar gezelschap    13

houden.    13

Het deuntje, 13 dat ze huilde, 0 zou nóg droevi- 13 ger geweest zijn, 0 als ze geweten 13 had, dat op het 13 matje voor haar 0 kamerdeur Ja- 0 cob zat, die heel 13 verdrietig om- 13 hoog keek naar 13 den deurknop.    13

„Zieje,"dacht    13

Jacob, „als ik nu    0

H*    Greet lag stilletjes een deuntje te huilen,    maar    lang    ge    .—»

noeg was, om op    ü

13 mijn achterpooten bij den deurknop te komen.”    13

13    Hij probeerde het. Ach nee, hij kon er lang niet bij. En dan    13

13 nog,] hij had toch maar een pootje, en geen hand, die den knop 13 13 kon omdraaien.    13

13    Hij ging weer in elkaar gedoken zitten, de staart om de    13

13 voorpooten gekruld, de kop scheef naar omhoog, — aldoor 13 13 kijkend naar dien deurknop.    13

13    Moeder kwam door de gang.    13

H    „Wat zit jij daar zoo op het matje?”    13

0    0