Het eerste tandje

31

Hij wees met zijn vin-ger naar het ding van den plaat-jes-me-neer*

„Ja/' zei moe-der*

„Daar-mee gaat me-neer plaat-jes van ons ma-ken*

Maar al-leen jon-ge-tjes, die héél stil zit-ten, ko-men op zoo'n plaat-je, hè me-neer?”

„Ja, na-tuur-lijk,” zei me-neer*

Nou, — Joop en Kees wil-den wat graag op zoo'n plaat-je*

Dus ze za-ten een hal-ve mi-nuut heel stil* Maar daar zag Joop op den grond een speel-goed beer-tje lig-gen*

In-eens liep hij er heen*

„Een beer!” rie-pen Joop en Kees te-ge-lijk*

„Wof-wof! Ond-je!” riep Jaap-je*

En hij hol-de er ook naar toe*

Al-leen Hans-je liep er niet heen*