Knus in een hoekje

De vischjes smulden. De koning had altijd zulke lekkere beetjes voor hen.

En terwijl ze vlijtig bezig waren met hun mummelende vis-schemondjes het lekkers op te happen, kwam daar ineens iets heel groots en donkers tusschen hen door geschoten.

Ze stoven verschrikt uiteen. Wat was dat nu weer?

De koning was ook geschrokken. Maar doordat hij hooger stond dan de vischjes daar beneden, zag hij al gauw wie die ondeugende indringer was.

Het was natuurlijk die groote kwajongen van een walvisch. Ineens herinnerde de koning zich hoe hij vannacht bedacht had, dat hij voortaan wat strenger moest zijn. En met een bulderende stem, zoo hard, dat de schepen boven op zee dachten, dat het weer ging stormen, riep hij:

„Wat doe jij hier? Weet je niet, dat hier alleen kleine vischjes mogen komen?”

De brutale walvisch lachte met zijn grooten mond vol baleinen wijd open. Dat was wat nieuws! Die gezellige, oude zeekoning boos!

„Ik doe hier toch geen kwaad,” zei de walvisch. „Ik zal die kleine peuters heusch niet opeten. Daar is mijn keel veel te klein voor.”

De koning werd hoe langer hoe boozer. „Zie je wel,” dacht hij. „Dat komt ervan, dat ik niet streng genoeg ben.”

„Wil je onmiddellijk maken dat je wegkomt!” riep hij.

„Ik ga al,” lachte de walvisch terug, en meteen zwaaide hij zoo hard met zijn staart, dat de vischjes, die al weer langzamerhand dichterbij gekomen waren, niet wisten hoe gauw ze weer weg moesten vluchten.

„Hier!” riep de koning. En nu klonk het zoo koningachtig, dat de walvisch niet ongehoorzaam durfde zijn.