Knus in een hoekje

de eetzaal uit te hollen en naar de keuken te loopen.

In de keuken stond de groote, dikke kok met den grooten, houten lepel.

„Wat is er met jou aan de hand?” gromde hij.

„De stroop,” hijgde Jochem.

„Zeg op! Wat was er met de stroop?”

„De stroop was geen stroop. Het was zeep!”

Én omdat de kok er net zoo woedend uitzag als de graaf en bovendien nog een grooten, houten lepel in de hand had, rende Jochem de keuken uit, de wegen over, zoo hard, dat zijn witte koksmuts ergens op den weg bleef liggen, en hield niet stil voor hij bij moeder thuis was.

Bij moeder thuis stond net het eten op tafel: grutjes met stroop.

Jochem is nooit meer bij den graaf teruggekomen. Hij is toen maar schoenmaker geworden en daar bleef hij even dik bij.

Maar de graaf lustte zijn heele leven geen grutjes met stroop meer en daardoor is hij altijd mager gebleven.

11. Het portret van Opa.

Carry praatte altijd met het portret van Opa.

Opa woonde in een stad, die heel ver weg was en daardoor kon ze haast nooit met Opa zelf praten. En omdat ze toch zoo graag met Opa praten wou, omdat ze hem de aardigste man van de wereld vond — behalve vader natuurlijk en de ooms, die waren net zoo aardig — daarom was het dan maar het beste om met het portret te praten, dat in de voorkamer hing.

Als de zon naar binnen scheen in de voorkamer, kon Opa er zoo tevreden uitzien. Dan bedacht Carry gauw, wat voor zoete dingen ze allemaal gedaan had, en ze zei tegen zichzelf, dat Opa ook tevreden keek om haar.

Als het leelijk weer was en de voorkamer wat donker leek,