Knus in een hoekje

muts recht, droeg het bord netjes op de toppen van zijn vingers en liep voorzichtig naar de eetzaal van den graaf.

Hij wist wel hoe het hoorde. Eerst aankloppen en dan wachten tot de graaf „binnen” riep en... „Binnen,” riep de graaf.

„Meneer de graaf,” kuchte Jochem, „hier was Uw grutjes-met-stroop.”

De graaf zijn goede bui was er gelukkig nog. Hij dacht nog altijd aan zijn groote bosschen en hij dacht er gelukkig op het oogenblik niet aan, hoe vreeselijk alleen hij was in dat groote kasteel.

„Zoo zoo, is daar de grutjes-met-stroop? Zet maar neer, koksmaatje, dan zal ik eens zien of ik er dik van word.”

„Jawel, meneer de graaf,” zei Jochem en zette het bord voor hem neer. „Dag, meneer de graaf,” en Jochem wqu de eetzaal uitgaan.

„Blijf maar even hier,” zei de graaf vriendelijk. „Dan kun je het bord meenemen, als ik de grutjes-met-stroop op heb.” „Jawel, meneer de graaf,” zei Jochem en hij wachtte beleefd tot de graaf zou gaan eten.

De graaf zette zijn gouden lepel aan het randje van de grutjes. „U moet de stroop erdoor doen, meneer de graaf. Dat doen wij thuis ook altijd.”

En de graaf roerde de stroop door de grutjes heen en nam een flinke hap. Hij wou zeker graag gauw dik worden.

Maar opeens smeet hij lepel en bord en grutjes en stroop en al op zijn prachtig tapijt, proestte en brieschte, en toen hij eindelijk weer spreken kon, riep hij tegen Jochem, die met groote oogen stond toe te kijken:

„Wat hier en daar! Wie heeft jou gezegd, dat je zeep in mijn eten moest doen?”

Toen begon Jochem te begrijpen, dat er geen verschillende soorten van stroop bestaan en dat het geen stroop, maar bruine zeep geweest was, die hij zoo netjes in het kuiltje van de grutjes had laten loopen.

De graaf sprong op en al had hij geen grooten, houten lepel in de hand, toch vond Jochem het beter om zoo hard mogelijk