Knus in een hoekje

„Moet ik het nu op een bord doen?” vroeg hij.

Maar de kok was juist de keuken uit gegaan. Alle pasteitjes en al het andere heerlijke eten waren kant en klaar.

Dan moest Jochem zichzelf maar helpen.

Hij pakte een bord uit de kast en deed er de grutjes op.

Nu de stroop nog. Waar had hij die eigenlijk neergezet?

Ik heb al verteld, dat Jochem niet erg slim was. En daardoor kon het wel eens gebeuren, dat hij dingen, die hij daarnet nog in handen gehad had, niet terug kon vinden.

Maar verder was hij een beste jongen.

Wacht eens even. Dat potje was het.

Of was het een beetje anders geweest?

Eens even erin kijken. Ja, het leek toch wel stroop. Een ietsje lichter van kleur dan de andere stroop, die hij kende. Maar er bestonden natuurlijk verschillende soorten.

Huup — de lepel er in en dan een mooi, dun straaltje in het kuiltje van de grutjes laten loopen.

Jammer, ’t straaltje was niet zoo dun en zoo mooi als van de stroop, die hij kende. Maar er bestonden natuurlijk verschillende soorten van stroop.

Het zag er toch wel lekker uit.

Zoo. Hij knikte eens vriendelijk tegen het bord grutjes, keek eens in den spiegel of hij netjes genoeg was om naar binnen te gaan bij den graaf en het bord grutjes te brengen, boende zijn gezicht tot hij glom als een spiegel, zette zijn hooge, witte

Knus in een hoekje.    3

33