Knus in een hoekje

Jochem hem voor den gek hield. Nu lachte hij er hartelijk om en zei: „Ja, koksmaatje, ik wou maar, dat ik zoo dik was als jij.” „Dan moet u grutjes met stroop eten, en een kluit boter erbij. Dat eten wij thuis ook en daarvan ben ik zoo dik.”

„Zoo zoo,” zei de graaf. „Ik denk niet, dat het mij veel zou helpen.”

Jochem knikte hem vriendelijk toe.

„U kunt het toch wel eens probeeren,” raadde hij aan. „Grutjes met stroop,” zei de graaf in zichzelf. „Dat heb ik nog nooit gegeten.”

Want je moet weten, dat graven bijna nooit grutjes met stroop eten. Dat is wel jammer voor ze, maar ze hebben ook weer zooveel andere prettige dingen.

„Zal ik den kok vragen of hij het eens voor u kookt?” vroeg JoChem ijverig.

„Goed,” lachte de graaf. „Ik moet eens proeven hoe dat smaakt en probeeren of ik er dik van word.”

„Goed, meneer de graaf. Dag, meneer de graaf,” zei Jochem blij, en hij liep op zijn teenen naar de keuken.

„Meneer de graaf wenscht grutjes met stroop,” zei hij deftig tegen den kok.

De kok keek of hij Jochem met den grooten, houten lepel een pak voor zijn broek wou geven.

„Wie heeft jou geleerd mij voor den mal te houden?” zei hij streng.

„Ik hou je niet voor den mal,” zei Jochem bedremmeld. „De graaf heeft het me zelf gezegd. Hij wil graag zoo dik worden als ik, en van grutjes met stroop word je dik.”

Toen Jochem het zoo ernstig zei, begon de kok het een beetje te gelooven, al klonk het wel raar.

Hij was juist bezig lichtbruine pasteitjes voor den graaf te maken, en daar pasten grutjes met stroop toch heelemaal niet bij.

„De graaf zal me wegjagen,” zei hij, „als ik met grutjes met stroop aankom.”

„Het is echt eerlijk waar,” zei Jochem. En hij zei er vlug achterna: „Op mijn woord van eer.”

31