Knus in een hoekje

Want als hij dat thuis zei, dan geloofden ze hem direct. „Nou,” zei de kok knorrig. „Maak jij het dan maar klaar en dien jij het dan maar op. Ik durf niet met grutjes met stroop binnenkomen.”

Jochems gezicht werd nog rooder dan het al was.

Zelf grutjes klaarmaken?

Zoo’n beetje helpen kon hij wel: groente schoonmaken, beslag roeren, eiwit kloppen. Maar zelf iets klaarmaken!

„Ik ben bang, dat ik het niet kan,” zei hij zachtjes.

„Dan probeer je het maar,” zei de kok. „Ik bedank ervoor.”

Toen moest Jochem naar het dorp om boekweite-grutten en een kannetje met stroop te halen.

Zijn hart klopte, toen hij terug in de keuken kwam.

Jongens, nu zou het spel beginnen. „Maar goed roeren,” dacht hij, „dat het niet aanbrandt.”

Hij stond met groote oogen in het pannetje met melk te kijken en toen de grutjes erin waren, roerde hij,    roerde hij, dat het aan alle    kanten    over den rand van het pannetje

heen spatte.

„Zeg eens even,” zei de kok, en de houten lepel leek Jochem opeens geweldig groot, „je hoeft mijn heele fornuis niet vol grutten te spatten.”

„Nee, kok,” zei Jochem met een klein stemmetje, en hij roerde veel voorzichtiger.

„Prt,”    zeiden    de    grutten, en    ze waren niet aangebrand.

Jochem    zuchtte    diep.    Tot    zoover was het gelukkig    goed

gegaan.