Knus in een hoekje

fornuis leerde hij hoe je lekkere dingen voor graven klaar maakt.

Op een dag liep Jochem stil op zijn teenen door de gang met den prachtigen, breeden looper, toen de graaf hem ontmoette.

De graaf had net een heel goede bui, want hij kwam juist terug van een wandeling door zijn grooten tuin en zijn groote bosschen. En hij bedacht hoeveel hij toch eigenlijk wel had en ^ dat het toch wel heerlijk was om graaf te zijn.

Daarom knikte hij het dikke koksmaatje vriendelijk goeden dag.

,Ben iii het koksmaatje?” vroeg hij.

Nou, dat had hij niet eens hoeven te vragen, want Jochem droeg een heel hooge, witte muts en een wit schort voor zijn wit jasje. Dus wat kon hij anders zijn dan koksmaatje?

Toch gaf Jochem beleefd antwoord:

Jawel, meneer de graaf.

„Wel, jongen, wat ben jij dik!” zei de graaf.

Jawel, meneer de graaf. En wat bent U mager!

Het was maar gelukkig, dat de graaf zoo’n goede bui had.

Anders had hij misschien gedacht, dat