Knus in een hoekje

Want de zon bleef weg achter een lange rij zonder eind van kwajongensachtige wolken.

Ik vertelde daar net, dat de kachels in de kamers roode buiken hadden. Maar dat is toch niet heelemaal waar. Dat was alleen in de kamers van menschen, die genoeg geld hadden om kolen te koopen. Maar er waren een heeleboel menschen, die hun portemonnaie zoo akelig plat zagen worden en die de kachel niet langer te eten konden geven. Ze moesten hun geld gebruiken om eten te koopen voor hun kinderen en hun zelf.

Toen was er eens een meisje, dat woonde met haar vader en moeder en haar vijf broertjes en zusjes in een heel erg koude kamer. De kachel kreeg alleen ’s morgens een beetje kachel-eten, en dan ging de ergste kou wel even de kamer uit. Maar later op den dag kon hij echt niets meer krijgen.

Dat meisje ging iederen morgen met een paar broertjes naar school. En op school was het wel warm. Maar als ze weer thuis kwam, was alles koud, en de twee kleintjes en moeder, die aldoor thuis bleven, zagen wit van de kou.

Dat meisje kon ook niet weten, dat het allemaal kwam door die kinderachtige ruzie tusschen den wind en de zon.

De zon had echt verdriet. Soms, als er even een gaatje tusschen de wolken kwam, keek ze naar beneden, en zag al die witte wangetjes in het huis van dat meisje en in heel veel andere huizen. Maar dan zei de wind: pff, en blies weer een nieuwe wolk net voor het gezicht van de zon. En dan kon de zon niets meer zien.