Knus in een hoekje

was. Anders was? Hoe anders? Was hij meer? Was hij beter dan de andere jongens?

„Ik begrijp er niets meer van,” mokte hij in zich zelf.

Nee, hij begreep er ook niets meer van. En wat je niet begrijpt, moet je uitgelegd worden. Daarom was het, dat meester den volgenden dag in het verteluur het verhaal vertelde van een toovenaar, die de gewoonte had om alle menschen op zijn hand te wegen. En nu was het rare, dat er menschen waren, die heel zwaar leken en die op zijn hand ineens heel licht waren, en er waren magere menschen, die zwaar op zijn hand wogen. Het was ook niet de buitenkant van de menschen, die hij woog; het was de binnenkant. Dat wat je niet zien kon, maar wat er het meeste op aan kwam.

Wie zwaar was op de hand van den toovenaar, die mocht in zijn mooien tuin komen en daar blijven zoo lang als hij zelf maar wou.

En wie licht was, kwam op een kaal, dor veld en mocht er niet vandaan vóór de toovenaar hem weer op de hand gewogen had en gemerkt had, dat hij zwaarder woog.

En het vreemde was, dat de lichten en de zwaren eigenlijk in denzelfden tuin gelaten werden, maar voor de lichten leek het een dor land en voor de zwaren een mooie tuin.

Toen legde meester uit wat hij er eigenlijk mee zeggen wou.

Hij wou vertellen wat het zwaarst woog, wat er het meeste op aan kwam. Of je nu al denkt, dat je deftig bent of meer waard dan een ander, daar zit het hem niet in. Het meeste komt het er op aan of je goed bent voor anderen en klaar staat om te helpen; of je ook eens aan anderen denkt en niet altijd aan jezelf. Als je goed bent, lijkt diezelfde tuin zonnig en vol bloemen, dezelfde tuin, die kaal en dor lijkt voor wie alleen aan zichzelf denkt.

Toen meester dat uitlegde, begon Gerard langzamerhand te begrijpen, dat meester het alleen tegen hem had.

Meester en hij keken elkander aan. Geen van de andere jongens merkte het. Ook Dirk niet en ook Rinus niet.

En toen meester eindigde: „Begrijp jullie dat?” toen wist