Knus in een hoekje

VI

Vervelend was het toch hoe dat kind schreeuwde. Hij was maar blij, dat hij geen zusje had.

Net op het oogenblik, dat hij zoo ver met zijn gedachten gekomen was, dat hij blij was geen zusje te hebben, voelde hij een zware hand op zijn schouder en keek verschrikt op in het donkere gezicht van meester.

„Ik zal Dirks zusje wel op mijn fiets dragen,” zei meester kortaf. „Je hoeft al lang niet meer te helpen. Als je liever alleen naar huis gaat en anderen aan hun lot overlaat, dan moet jij dat weten.”

Gerard schrok erg. Hoe wist meester ... ?

„Ik... ik... dacht dat het niet noodig was. Dirk zei zelf al, dat het niet noodig was.”

„Natuurlijk vond Dirk het niet noodig, als jij het zoo akelig vond om te helpen. Als je er verder met mij over wilt praten, moet je dat een andere keer doen. Ik moet nu Dirks zusje naar huis brengen.”

En zonder verder een woord keerde meester zich om, terug naar het zusje, dat nu stil was geworden in het vooruitzicht van de hulp.

Op meester’s fiets naar huis! Daar had ze wel een verstuikt voetje voor over.

Ze beet de tandjes op elkaar en hield zich flink als een man, toen ze voorzichtig neergezet werd op het zadel van meneer’s fiets, en haar voetje rustte op de stang, waar Rinus en Dirk elk een hand op gelegd hadden.

Zoo in optocht naar huis, dat gebeurde ook niet eiken dag.

Maar Gerard had zich nog nooit zoo alleen en zoo akelig gevoeld.

Als meester nu maar tijd genomen had om naar hem te luisteren, dan had hij toch kunnen uitleggen waarom het niet noodig geweest was, dat hij hielp. Maar meester deed net of hij een jongen was, waar je niet langer tegen praatte dan noodig was. Begreep meester dan niet hoe erg het voor hem was om op deze school te gaan tusschen al die jongens op klompen? Meester deed net of het er niets op aan kwam, dat hij zoo heel anders