Knus in een hoekje

en Rinus en het zusje achter zich lachen en praten en pret maken, dan kreeg hij wel eens even een vervelend gevoel, dat hij maar alleen was en zij hadden pret onderweg. Maar naar hen toe gaan? Hoe kom je er bij! En toch was Dirk op school zijn buurman!

Op een zonnigen, warmen dag liep Gerard weer zoo’n eindje voor de anderen uit op weg naar huis.

Hij hoorde de jongens    en het zusje achter    zich praten    en

plezier maken van belang.    Nogal wat aan, pret    maken    met een

kind, dat nog haast niet lezen kon.

En toch hinderde het hem een beetje, dat hij niet even, even maar mee kon doen.

Opeens een hard gehuil. Zonder het te willen keek hij toch even om. Hij zag het    zusje op    den grond liggen.

Natuurlijk, dat had    je altijd    met meisjes. Als    ze zich    even

bezeerden, dan gilden ze huizenhoog.

Hij draaide zich weer om en liep door. Maar toen hij een paar stappen verder was, hoorde hij Rinus en Dirk door elkaar roepen: „Gerard, Gerard!”

Hij riep onwillig terug: „Wat is er?”

„Kom hier en help een    handje,” riep Dirk.    „Mijn    zusje    is

gevallen en kan niet goed    opstaan.”

Onwillig en langzaam liep Gerard terug.

„Wat wou je?” vroeg hij weer.

„Wil jij haar even    met Rinus vasthouden en    probeeren    te

dragen? Ik geloof, dat    ze haar    voetje verstuikt heeft.”

„Kun jij het dan niet met Rinus doen?” vroeg Gerard.

„Ik wou even hulp halen,” zei Dirk. Want zoo was Dirk altijd: direct weten wat hij doen moest, wat er ook gebeurde.

„Draag haar dan naar je huis. Dat is toch niet meer dan een kwartier loopen.”

„Als we haar dragen, is het langer,” zei Dirk uit de hoogte. „En met haar verstuikte voet is een kwartier gesjouwd te worden veel te lang. Maar als je geen zin hebt, loop dan maar weer door.”

„Dag dan,” zei Gerard, toch een beetje met zijn figuur verlegen. En hij liep door.