Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

DE MARIANNE PHILIPSPRIJS

'Mijn vader heeft zich altijd wat gedistantieerd van het werk van mijn moeder/ zei Carla. 'Totdat zij er niet meer was. Toen heeft hij zich ervoor ingezet.' Sam Goudeket beheerde de literaire nalatenschap. Hij stichtte op 3 augustus 1951 ter nagedachtenis van zijn vrouw het Marianne Philipsfonds. Het werd beheerd door een stichting die een literaire prijs zou uitreiken: de Marianne Philipsprijs. Volgens de statuten werd jaarlijks een bedrag van ƒ 500,- geschonken 'aan een schrijver die minstens vijftig jaar is op de datum van uitkering, teneinde hem of haar in de gelegenheid te stellen zich gedurende enige tijd zonder zorg aan zuiver litteraire arbeid te wijden'. De naam van de prijswinnaar werd bekendgemaakt op 18 maart, de verjaardag van Marianne. Bestuursleden, tevens juryleden, werden prof.dr. N.A. Donkersloot, Jeanne van Schaik-Willing en H.J. Smeding. Deze drie literatoren waren goede vrienden van Marianne geweest. Zij hadden jarenlang met haar gecorrespondeerd en zochten haar ook op aan haar ziekbed.

De vergaderingen van de jury waren gezellige bijeenkomsten. Sam liet steevast een taart bezorgen. De juryleden werden het altijd met elkaar eens. Als er twee kandidaten waren, van wie de een bemiddeld was en de ander niet, dan ging de prijs naar de laatste. Twee juryleden gingen op bezoek bij de te bekronen schrijver en tijdens het gesprek deelden ze de auteur mee dat hij of zij de Marianne Philipsprijs had gewonnen. Waarna de enveloppe met inhoud werd overhandigd. Het bedrag van vijfhonderd gulden werd al snel verdubbeld, de laatste paar jaar was de prijs vijftienhonderd gulden.

In de loop der jaren veranderde het karakter van de prijs. De jury eerde vooral schrijvers die door oncontro

97