Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

en die haar bezoekers zo trof, bleef ze behouden. Aan Carla schreef ze: 'Ik hoop maar dat ik voor een derde wereldoorlog naar betere gewesten ben overgegaan, dan kunnen de mensen hier bijtijds de benen nemen.'

Pas tegen het einde werd ze opstandig. Ze wilde niet dood. Ze deed geen beroep op het sacrament van de vrij-katholieke Kerk. Ze stierf op 13 mei 1951. Het was eerste pinksterdag. Twee dagen later werd ze gecremeerd in Westerveld. De as werd, volgens haar wens, verstrooid boven de Noordzee.

Er verschenen veel herdenkingsartikelen. Vri; Nederland drukte als eerbetoon bij een in memoriam een lang fragment af uit De biecht. Jeanne van Schaik-Willing herdacht Marianne in De Groene Amsterdammer. In haar artikel gaf zij een kemachtige karakterisering van de overleden schrijfster: 'Marianne keek met de ogen van een superieur rechter. Later met de ogen van een sarcastisch rechter.'

Niet lang voor haar dood had Marianne Philips aan Anthonie Donker geschreven: 'Mocht er een laatste oordeel zijn (waaraan ik mét Vestdijk niet geloof), dan hebben we heel wat erbarming nodig. Maar daarzonder ook.'

96