Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

drie kinderen en ze wilde dat het huishouden tot in de puntjes was verzorgd.

In 1929, ze was begin veertig, kwam haar eerste roman uit, De wonderbare genezing, een jaar later volgde De biecht. Allebei psychologische romans met een vrouw als hoofdpersoon, geschreven in een sobere taal, met een meeslepende inhoud. Zij verstond de kunst om de kern van een leven te zien. De gedachten uit haar rede zijn in deze boeken duidelijk terug te vinden - zoals in alles wat ze daarna zou schrijven.

Ze debuteerde in een lastige tijd. De literatoren zagen met zeer gemengde gevoelens een gestage stroom boeken van schrijvende dames op zich af komen. Narrig hadden zij het over hobbezakliteratuur, waarin vrouwengrieven breed werden uitgemeten. Het waren niet alleen mannen, ook iemand als Annie Romein-Verschoor ergerde zich aan al die romancières die met flair 'japonnen en romans in elkaar flansen'.

Gelukkig voor Marianne Philips waren de recensenten aangenaam verrast door haar werk. Zij was een gunstige uitzondering, schreven ze, haar romans waren zuiver van toon en getuigden van een scherp psychologisch inzicht. Marianne werd dan ook een mannelijk analytisch vermogen toegedicht.

In 1935 promoveerde Annie Romein-Verschoor op een studie over de Nederlandse romanschrijfster na 1880. In het laatste hoofdstuk nam ze vrouwen die vanaf 1930 publiceerden onder de loep. Zij zag maar vier schrijfsters die met het verfoeide 'huiselijk psychologisme' hadden gebroken en gave, boeiende resultaten hadden bereikt. Henriëtte van Eyk met De kleine parade, Fré Dommisse met Krankzinnigen, Jeanne van Schaik-Willing als auteur van Uitstel van executie en Soße Blank, en Marianne Philips met haar eerste twee romans en Bruiloft in Europa. Van deze schrijfsters vond ze bij Marianne Philips de bewust sociologische inslag het sterkst. Romein-Verschoor stelde vast dat Marianne Philips erin was geslaagd om haar personages 'weer iets van de algemeen-geldigheid der klassieke epiek' te geven.

8