Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

tot en met de samenstelling van de menu's. Er kwamen veel bezoekers. Het was een feest als de kleinkinderen kwamen logeren. Judith Belinfante herinnert zich het hoge ziekenhuisbed, de vergroeide handen van haar grootmoeder, en de wandelstok waarmee ze op de vloer bonkte als ze hulp nodig had. Maar vooral de speciale pot met dropjes die voor de kleinkinderen klaar stond. Judiths broertje Joost zag het zo: 'Oma is niet ziek, zij kan alleen niet lopen.'

Als Marianne op haar zij lag kon ze gelukkig wel lezen. 'Het is me nog steeds een bron van verwondering,' schreef ze haar literaire vriendin Emmy van Lokhorst, 'dat het menselijk lichaam zich zo aan elke abnormale situatie weet aan te passen.'

Op den duur leerde Marianne, ondanks haar eigenzinnige aard, te berusten in de situatie. 'Als het overwinnen van onlustgevoelens bij draagt tot heiligheid, groeit mijn aureool met de dag,' schreef ze in een persoonlijke notitie.

Ook als schrijfster had Marianne reden zich te verheugen. De herdruk van De doolhof liep uitstekend. De royalty's over 1947 bedroegen ƒ 9t8,66. Haar vooroorlogse verhalen werden gebundeld onder de titel Tussen hemel en aarde. Ze werden voorgelezen voor de radio, evenals de oudere novelle Biografie van een tijdgenoot. Ook slaagde ze erin af en toe een verhaal te schrijven. Marianne nam zelfs weer vertaalwerk ter hand, Große Heilige, van Walter Nigg. Anthonie Donker had haar bij uitgeverij Ploegsma aanbevolen. Ze stelde er een eer in de opdracht te voltooien. Ze werkte volgens een strak schema: 's morgens een uur voorbereiden, 's middags een paar uur dicteren en 's avonds anderhalf uur overlezen en verbeteren. Maar het onderwerp, waar ze aanvankelijk enthousiast over was, ging haar tegenstaan. 'Hun heiligheid gaat zo vaak samen met geweldpleging aan zichzelf. Mijn humanistische instelling komt daar tegenop.'

Literaire kennissen zochten haar op. Emmy van Lokhorst, Henk Smeding, Madelon Székely-Lulofs en

88