Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

Een geloofsgenoot: 'Op een zondagochtend kwam ik uit de kerk. Toen zag ik mevrouw Goudeket met de davidsster bij de kerkgangers. Ze zag er droevig uit. Ze probeerde hem met haar handtas te verbergen.' Van schrijven kwam weinig, al had het haar plezier gedaan dat de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde haar aan het begin van de oorlog tot lid had benoemd. Aan Gerard Knuvelder, die haar om een verhaal had gevraagd, schreef ze: 'Ik zou wel wat in elkaar kunnen flansen, maar ik veronderstel dat noch gij, noch de Nederlandse letteren daar iets mee gebaat zouden zijn, afgezien van het feit dat het u wellicht onmogelijk zou zijn iets te doen afdrukken van "kulturfremden" om niet te zeggen van "kulturfeindlichen" oorsprong.'

Op 4 januari 1943 benoemde de Joodse Raad Sam tot inspecteur, gedetacheerd in Naarden, bij de 'Commissie ter Behandeling van Financiële Aangelegenheden'. Maar ze beseften dat ze niet lang meer in Naarden zouden kunnen blijven. Om deportatie te voorkomen probeerde Marianne op grond van haar verdiensten als schrijfster in het joodse kamp 'De Schaffelaar' in Barneveld te komen, een kamp met privileges voor gedoopte niet-Ariërs. Ze had gehoord dat gezinnen daar bij elkaar konden blijven. Haar adviseur mr. W. Vos raadde het haar af: 'Ik behoor niet tot degenen die een dirigeren naar Barneveld als een blijvende beveiliging tegen groter onheil beschouwen.' Toch vroeg ze bekende schrijvers of ze een verzoek daartoe aan de secreta-ris-generaal van het ministerie van Opvoeding, Wetenschap en Kultuurbescherming wilden ondertekenen. Uitgever Van Dishoeck en monseigneur A.G. Vreede van de vrij-katholieke Kerk deden ook hun best voor haar. Onder het verzoek stonden de handtekeningen van mevrouw I. Boudier-Bakker, F. van Rhijn-Naeff, Cornelis Veth, J.W.F. Werumeus Buning, M. Nijhoff, C.L. Schepp (Jan Prins) en G. Stuiveling. Het werd niet ingewilligd. Frits dook onder in Arnhem bij Hein Werkhoven, de weduwe van de eerste bezoldigde secretaris van de sdap. Marianne en Hein kenden elkaar