Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

Mariannes houding tegenover de theosofie veranderde in deze periode. Ze ging er niet langer volledig in op. Ze noemde het een werkhypothese, geen overtuiging. Toch hielden de theosofen haar sympathie. In een interview vertelde ze dat ze kort na elkaar een theosofische bijeenkomst en een vergadering van de Vereniging van Letterkundigen bezocht. Ondanks de domheden die op die bijeenkomst werden verkondigd, zei ze, gaf ze de voorkeur 'aan de sfeer van onderlinge welwillendheid die daar heerste. De letterkundigen schepten er vooral genoegen in elkaar hatelijkheden toe te voegen'.

Graag had ze willen beginnen met de grote sociaal-cul-turele roman over de volwassen Henri, maar ze zag hem steeds minder voor zich. Weer beleefde ze een periode van twijfel en onzekerheid. Ze probeerde te werken, maar 'honderdenlei storende invloeden en gedachten' zaten haar dwars.

In deze tijd werd haar portret geschilderd, in olieverf, door Jaap Weijand, een schilder uit de Bergense School. Het hangt nu in het Letterkundig Museum. Daarop maakt ze niet de indruk van een vrouw die onzekerheid kent. Haar mooie, blauwgrijze ogen kijken eerder streng vanonder sierlijk gewelfde wenkbrauwen. Ze is gekleed in helderblauw, om haar hals een ketting van kornalijn, met bijpassende oorbellen. Ze ziet eruit als een lady die alles onder controle heeft.

De schrijver Siegfried van Praag gaf in het Nieuw Israëlitisch Weekblad een beschrijving van Marianne uit deze tijd die past bij wat het schilderij laat zien. Bij een literaire maaltijd was ze zijn tafeldame geweest. Hij vond haar 'een typische jodin. Ik raadde haar goede hart en haar intellectueel fatsoen, ik merkte haar moeilijke geest. (...) De conversatie als debat! (...) Ze ontzenuwde wat men beweerde. Ze bestreed de mening die men over een denker had met een ander citaat uit zijn werk of door een andere kant van dit werk te belichten. Haar kennis was zeer groot. De dialectiek der psychoanalyse hanteerde zij met gemak.'

73