Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

te praten. Ze raakten bevriend. Via hem kreeg ze entree in kunstenaarskringen in Amsterdam.' Bendien woonde in bij de kinderarts dr. R.J. Harrenstein en zijn vrouw An Harrenstein-Schrader. Hun huis aan de Weteringschans was een ontmoetingsplaats voor kunstenaars. Charley Toorop, John Radecker en Paul Citroen kwamen er evenals Gerrit Rietveld en Hildo Krop. Marianne ging er graag heen. Altijd alleen, ze hield deze contacten voor zichzelf. Ze kon er, vertelde haar dochter, prachtig uitzien. 'Ze kleedde zich negen van de tien keer voor het gemak. Maar de tiende keer, als het eropaan kwam, wist ze precies wat ze moest aantrekken.'

Ook de psychiater en literator J.W. Schotman, die vlak bij de Bosboom Toussaintlaan woonde, werd een goede vriend. Hij had in zijn recensie Marianne verdedigd tegen de zware kritiek van A.M. de Jong. Op Mariannes verzoek schreef hij voor haar persoonlijk op wat hij als vakman van de psychologische Werdegang van Heleen dacht. Hij vond 'niet het minste aan te merken' op haar inzicht in het menselijk zielsleven en rekende het boek 'tot de Europese literatuur'.

Schotman en Marianne konden uren met elkaar praten over de Chinese wijsbegeerte. Ze verdiepten zich beiden in het taoïsme, bestudeerden Het Boek van Weg en Deugd van Lao Tze. Tijdens de analyse had Marianne haar belangstelling voor het oosten, die in Heidezate was ontstaan, weer opgevat. 'De Chinese geest trekt mij door een zekere affiniteit,' schreef ze de criticus en schrijver Henri Borel. 'Ik geloof, dat deze wijsheid niet geanalyseerd maar beleefd moet worden.' Ze heeft zich er sterk in ingeleefd, want als 'een zeer levendige ondervinding van een droom' ontstond een novelle met een Chinees motief, De jacht op de vlinder.

De stijl van deze fantasie is heel anders dan die van de romans, het vloeiende en soepele is strak geworden, er gaat iets bezwerends van uit. De eerste alinea's zijn typerend:

'Shen Ti Yü zat aan de voeten van de Heerser.

52