Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

een keer op weg gegaan om haar stiefvader Simon Kan op te zoeken. Na de dag waarop ze Sam aan hem had voorgesteld had ze hem niet meer gezien. In een cafeetje in de buurt van zijn huis heeft ze moed zitten verzamelen, maar ze was toen al afgeknapt. Ze heeft het niet opgebracht.'

Marianne had De biecht in korte tijd, uiterst geconcentreerd, op papier gezet. Sam typeerde het schrijfproces als 'een ontlading, als in trance'. Ze had zich intens met haar romanpersonage geïdentificeerd. 'Ik heb mijn hart bloedend uitgerukt,' schreef ze Greshoff. Haar omgeving nam haar dat niet in dank af, vooral niet omdat het in de ik-vorm was geschreven. 'Het boek was voor naasten en bloedverwanten een bittere pil.' Haar zwager Jo Goudeket hoopte dat ze in een volgend boek de moed zou hebben om 'de eerste persoon, vermomd als dagboek of biecht', op te geven.

Gelukkig maakte ze er ook vrienden mee. De schrijver Frans Coenen, de toenmalige literatuurpaus van Nederland en redacteur van Groot Nederland, had ze al eens ontmoet omdat Sam hem had uitgenodigd als spreker voor het Instituut voor Arbeidersontwikkeling. Na het uitkomen van De biecht werd het contact inniger. Coenen, die toen in de zestig was, was bereid haar literaire mentor te worden. Zijn hartelijke raadgevingen en hulp bij het zoeken naar publicatiemogelijkheden voor haar verhalen zijn een grote steun voor haar geweest.

Uit Amsterdam kreeg ze een woedende brief: 'Het lijkt me dat die dramatische geest bij jou met wortel en tak uitgeroeid moet worden. Ik hoop dat je ongenadig op je ziel krijgt van alles wat critiek schrijft.' De afzender was de schilder en beeldhouwer Jacob Bendien (1890-1933). Hij had De biecht gelezen en was verontwaardigd over de manier waarop ze de figuur Charles Gould had neergezet. Gould was natuurlijk een homoseksueel, schreef hij. Waarom moest die man zo clichématig, zonder enig erbarmen worden beschreven? Carla: 'Mijn moeder is naar hem toegegaan om het uit

51