Tijdloze ogenblikken - een biografie van Marianne Philips

haar in de grote stad. Zij gaat met hem mee, vervloekt door haar vader: 'De weg der goddelozen zal vergaan.' Een tijd is ze met plezier de maintenee van de handels-reiziger, daarna gaat ze op eigen kracht verder. Heleen brengt het ver. Ze is mooi, heeft talent en goede smaak en ze weet wat ze waard is. Uit angst om eenzaam oud te worden trouwt ze met een veel oudere, rijke joodse kunsthistoricus, Charles Gould. Het huwelijk, op seksueel gebied een ramp - zij walgt van hem, - blijft kinderloos. Gould stemt ermee in dat Heleen, na de dood van haar moeder, haar zusje Lientje in huis neemt.

Ze loopt weg bij Gould. Na de scheiding blijft ze voor Lientje zorgen. Echte liefde vindt ze daarna bij Hannes, een sportleraar, wat jonger dan zij. Na enige aarzeling trouwt ze met hem. Het geluk duurt maar een paar jaar, dan begint ze zich overspannen vragen te stellen. Had zij zo'n oergezonde man als Hannes wel aan zich mogen binden? Was ze niet 'vuil' geworden door de seks met Gould? Ze schaamt zich dat ze geen kinderen krijgt. Ze beeldt zich in dat hij niet meer van haar kan houden nu ze rimpels krijgt en een enkele grijze haar. Gevoelens van onzekerheid slaan om in een pathologische jaloezie op alle jongere vrouwen in zijn omgeving.

Hannes verongelukt en dat geeft haar vreemd genoeg rust: vanaf nu is hij alleen nog van haar. Tot de avond dat Lientje vertelt dat Hannes en zij van elkaar hebben gehouden. Dan brengt Heleen haar de fatale slag toe. Dat zijn de waarneembare gebeurtenissen uit het leven van Heleen, maar de kern van de roman bestaat uit de vragen die Heleen zich stelt en waar ze, al vertellend, een antwoord op probeert te vinden. Heeft een mens in zijn leven de mogelijkheid om te kiezen? 'God, als er toch iemand was die waarschuwde: nu is het de tijd, dit ogenblik, je staat op de juiste plaats en de tijd waar je kiezen kunt. Maar alle dagen lijken gelijk en alle plaatsen zijn gewoon, nergens is er een wijzer die wijst: nu valt de beslissing.'

Marianne Philips vond dit haar beste boek, maar, zei ze

49