Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN 87

Niet alleen zoolang hij op St. Helena was, maar ook te Londen gedroeg hij zich op dezelfde manier. Zoowel tot Mr. Goulburn, onder-staats-secretaris van Koloniën, als met marquis d’Osmond en den comte Lieven, hield hij dezelfde gesprekken. Intusschen had hij zich tegenover den marquis d’Osmond uitgelaten, dat hij naar Frankrijk wenschte terug te keeren en weer dienst wilde nemen en had dezen verzocht hem daarin behulpzaam te willen zijn. De waarschuwingen, hem door sommige Bonapartisten en eenige Fransche uitgewekenen en vrienden te Londen gegeven, dat de Fransche regeering weigerde de graden en rangen te erkennen, waartoe de verschillende personen door Napoleon benoemd waren en dat het hem dus niet zou gelukken in zijn rang bij het leger te worden hersteld, deden hem inzien dat hij op den verkeerden weg was. Langzamerhand begon hij zijn gedrag te veranderen. Hij gaf het verhaal uit van den veldtocht van 1815, op St. Helena onder dictée van Napoleon geschreven en dat hij — tegen het verbod van den Keizer — mee had genomen, om zijn eer te herstellen tegenover de Bonapartisten en hen, die zijn gedrag en zijn uitlatingen afkeurden en deed in verschillende dagbladen de copie van een brief het licht zien, dien hij aan Marie Louise had geschreven. Zoowel in het verhaal van den veldtocht, als in den brief aan de ex-Keizerin, kwamen geheel andere termen voor dan zijn vroegere uitlatingen en uit beiden, — vooral uit den brief — klonk een bedoeling, geheel tegenovergesteld aan wat hij mondeling gezegd had. Wijl de Engelsche regeering vreesde, door zijn veranderd gedrag met de Bonapartisten onaangenaamheden te zullen krijgen, terwijl de marguis d’Osmond beangst was, dat de terugkomst van Gourgaud in Frankrijk een beweging ten gunste van Napoleon zou kunnen doen ontstaan, werd de Alien-Bill op hem toegepast, waarbij hem een langer verblijf in Engeland werd ontzegd. Hij werd naar het vasteland verwijderd, terwijl de marquis d’Osmond er voor zorgde, dat Frankrijk voor hem gesloten bleef. Hij vond eerst een schuilplaats te Cuxhaven en vestigde zich later metterwoon in Hamburg. Pas op den 20sten Maart 1821 werd het hem veroorloofd naar Frankrijk terug te keeren; hij kwam later weer in dienst en nam spoedig een hoogen rang bij het leger in.

Zoodra de dood van den Keizer in Europa bekend was geworden, zond hij — met nog eenige anderen, maar hij als eerste onderteekenaar — het volgende verzoekschrift aan den Cham-