Napoleons laatste levensjaren

76 NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

van een formeele was veranderd, en de uitspraak der scheiding, maakten zij kennis met elkaar en besloten zij te gaan trouwen, zoodra de uitspraak zou zijn gevallen. Dadelijk dan ook nadat de scheiding, in het einde van Mei was uitgesproken, verliet de Montholon, zonder daartoe verlof te hebben gevraagd of te hebben gekregen, zijn post van gevolmachtigde aan het hof te Würtzburg en trouwde onverwijld, zonder zelfs de daartoe noodi-ge papieren over te leggen (de papieren, die hij aanbracht, waren niet eens in orde wat de termen betrelt, waarin zij waren opgesteld,) door de vreemde goedwilligheid van den Maire te Draveil met de vroegere Mad. Roger. Dit huwelijk en de omstandigheden, waaronder het had plaats gehad, waren de oorzaak, waarom hij van zijn post van gevolmachtigde ontheven werd. In een der biografieën, die hij van zich zelf heeft geschreven, geeft de Montholon als reden van zijn ongenade aan, dat de Keizer ontevreden was over een rapport omtrent den geest, die er in Duitschland heerschte; in een andere, dat hij het slachtoffer was van de machinaties, door priesters tegen hem op touw gezet en door hun invloed op Savary. Door zijn eigenaardig talent om geld uit te geven — niettegenstaande zijn honorarium van 24000 francs s’jaars en de groote sommen geld, die hij van Napoleon kreeg, had hij zelfs nog kans gezien om 25.000 a 27.000 francs schulden te Jamestown te maken, die hem zijn vertrek, na den dood van den Keizer, naar Europa bijna onmogelijk maakten — bracht hij in korten tijd zijn eigen kapitaal en dat van zijn vrouw er door en zat spoedig tot over zijn ooren in de schuld. Dit gevoegd bij het feit, dat hij nog in hetzelfde jaar van zijn huwelijk vader werd, maakte, dat zoowel hij als zijn vrouw daarna met een zoodanige kilheid in de gezelschappen te Parijs, waarin zij gewoon waren te verkeeren, cn door het Hof werden bejegend, dat zij het beter vonden zich een tijdlang uit Parijs terug te trekken en op de bezitting, die zij ergens in de provincie hadden, te gaan wonen.

Daarna gaan er eenige jaren voorbij, waarin hij telkens aanvraagt om weer in actieven dienst te worden geplaatst, maar telkens vindt hij een nieuwe verontschuldiging, waardoor hij verhinderd is dienst te doen. In die jaren valt ook de beschuldiging, tegen hem uitgebracht — een beschuldiging, die nooit bewezen is waar, maar ook nooit bewezen is onwaar te zijn — dat hij geld aan de kas van zijn regiment zou hebben ontvreemd! Een zekerheid is, dat hij van allerlei intrigues