Napoleons laatste levensjaren

TWEEDE HOOFDSTUK.

Al op de Northumberland begonnen, onder de hooger geplaatsten van Napoleons gevolg, de oneenigheden, die hem, later, op St. Helena, het leven zoozeer zouden verbitteren. Te verwonderen nu, is dit niet!

Behalve toch, dat een dieper-prikkelende oneenigheid reeds zal ontstaan, wanneer menschen — die onder normale omstandigheden gewoon zijn om met elkaar om te gaan — gedwongen worden om een langen tijd in een kleine omgeving samen te leven, kan een grooter en grooter hatende verbittering niet uitblijven, wanneer personen, die elkaar ternauwernood kennen, wier naturen en karakters zóóver uiteenloopen, wier beweegredenen, waarom zij bij en met elkaar blijven, zóó verschillend zijn als bij de hooger geplaatsten van Napoleons omgeving, onder zulke omstandigheden verkeeren.

Het meerendeel van hen, die hem op de Bellerophon waren gevolgd, kende Napoleon niet. De meeste trouwens waren niet van plan, verder met hem mee te gaan! Zoolang zij in de meening verkeerden, dat hij zich in Engeland of in Amerika zou vestigen, was het hun voornemen — wijl het met hun voordeel overeenkwam — bij hem te blijven. Niet zoodra echter begonnen de geruchten te loopen, dat hij naar St. Helena zou worden verbannen, of zij begonnen zich terug te trekken en vonden het beter om in Europa te blijven.

Zelfs Savary, die een oude bekende van hem was en dien hij gaarne bij zich zou hebben gehouden, wijl hij hem in zijn eenzaamheid van onwaardeerbaar nut zou zijn geweest en had kunnen zijn, deed, achter zijn rug, alle moeite om in Frankrijk terug te keeren, wanneer hij er van verzekerd zou kunnen zijn, niet aan de Bourbons te worden overgeleverd, wegens hoogverraad terecht te staan en ter dood te worden veroordeeld. Alleen in het geval, dat hij geen kans zag aan dit gevaar te