Napoleons laatste levensjaren

34 NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

zullen worden ontvangen. Dit voorstel echter, voegde hij er bij deed hij op eigen verantwoording en waarschuwde, dat men daarin niet eenige belofte van zijn Regeering zou zien.

Maitland nu had de orders van zijn Regeering in zijn bezit en wist precies wat deze wilde en verlangde hoe hij zou handelen. Wijl hij echter vreesde, dat hij — wanneer de Fransche bevelhebbers genoeg energie en moed hadden om te trachten door de blokkade-linie heen te breken — hen niet zou kunnen tegen houden wilde hij tijd winnen en de versterkingen afwachten, die hij aan zijn admiraal had verzocht hem te zenden. Door een onvoorzichtige uitlating van Las Cases er op de hoogte van gebracht, dat het plan bestond Napoleon aan boord van een koopvaardijschip te doen ontkomen breidde hij zijn weigering, op eigen gezag, ook daarop uit.

Wijl hij na verloop van eenige dagen nog geen vrijgeleide had ontvangen en wijl het gevaar dreigender voor hem werd_v besloot Napoleon den 14-den Juli zich aan boord van de Bel-lerophon te begeven, waar hij meende veilig te zullen zijn, omdat hij zich daar op Engelsch grondgebied bevond. Hij zond daarom nogmaals Las Cases, nu vergezeld van generaal Lalle-mand, naar Kapitein Maitland met de vraag of het vrijgeleide nog niet was gekomen. Tevens verzocht hij, dat Kapitein Maitland een vaartuig ter beschikking van Gourgaud wilde stellen, waarmee deze naar Engeland zou kunnen gaan om den Prins Regent een schrijven te overhandigen, dat hij had opgesteld en waarvan hij Maitland een kopie deed toekomen. Deze briel luidde: „Altesse Royale, en butte aux factions qui divisent mon pays, et a 1’inimité des plus grandes puissances de 1’Europe, j’ai consommé ma carrière politique. Je viens comme Thémi-stocle, m’asseoir sur le foyer du peuple brittanique, je me mets sous la protection de ses lois, que je réclame de Votre Altesse Royale, comme celle du plus puissant, du plus constant, du plus généreux de mes ennemis.”

Het antwoord van Maitland luidde, dat hij nog niets had ontvangen, maar dat het ieder oogenblik kon komen; dat, wanneer de Keizer het wenschte, hij zich dadelijk op de Bellerophon kon inschepen, want dat hij van zijn Regeering verlof had hem aan boord te nemen en naar Engeland over te brengen, waar hij alle égards en de behandeling zou ondervinden, waarop hij meende recht te mogen hebben. Hij voegde er echter bij, dat hij er niet voor kon instaan, dat het vrijgeleide naar