Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

gevangene te behandelen en over te leveren aan den wettigen koning van Frankrijk, die verstandig zou doen hem te laten fusilleeren!

Intusschen was de toestand van Napoleon moeilijker en gevaarlijker geworden door de nabijheid der geallieerden, die reeds tot Parijs waren doorgedrongen. Hij besloot daarom Malmaison zoo spoedig mogelijk te verlaten, naar Rochefort te gaan en daar de toezending der passen en het vrijgeleide, die men hem gezegd had, dat van de Engelsche regeering zouden komen, af te wachten.

Vóór hij van Malmaison weg gaat, beproeft hij nog één kans. In het tijdsverloop tusschen den slag van Waterloo en nu, heeft hij Zijn vroegere geest- en lichaamskracht teruggekregen en alle depressie en vermoeidheid zijn van hem geweken. De weifeling, het ontbreken van een bepaald plan bij hen, die zich in zijn plaats hebben gesteld, zijn hem bekend. Hoewel hij weet welke middelmatigheden en intriganten zij zijn, kan hij niet aannemen, dat zij zoodanig aan de woorden der geallieerden en aan de vage beloften der Bourbons geloof hechten, dat zij zoowel Frankrijk als het geheele leger daaraan zullen wagen en hoopt nog altijd, dat er genoeg vaderlandslievend gevoel in hen waakt, waardoor zij tot hem zullen komen en hem zullen vragen, als eertijds, de redder en bevrijder van Frankrijk te willen zijn. Hij weet, dat het Duitsche leger, door de haast van Blücher voortgejaagd, van dat van Wellington is gescheiden; dat die beide legers veel meer dan het Fransche — dat onder de muren van Parijs is verzameld — hebben geleden; hij weet, dat de vaderlandsliefde van het Fransche leger ongerept is; dat het hoogstwaarschijnlijk het verlies van den slag van Waterloo aan verraad toeschrijft en dat zijn persoon nog den vroegeren, enthousiasmeerenden invloed op de troepen heeft. Hij bereidt, al naar de berichten, die hij verneemt, alles voor, berekent op zijn kaarten, stelt in gedachten zijn troepen op en voelt meer en meer, naast zijn vroegere werkkracht, de geniale overtuiging in zich, dat hij zal overwinnen. En hij zendt Beker naar Parijs met de opdracht, aan de regeering mee te deelen, dat hij zich aanbiedt om zich, nu niet meer als Keizer maar als gewoon generaal, aan het hoofd van het leger te plaatsen, zoowel Blücher als Wellington een nederlaag toe te brengen en Frankrijk uit de handen der geallieerden te redden. Daarna zal hij zich terug te trekken en zich naar Amerika begeven. De regeering echter slaat zijn aanbod