Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN 219

verzoek daartoe aan den grand maréchal had te richten. Het was geen audiëntie, die de gouverneur verzocht, het was alleen een kennisgeving, dat hij zijn inspectie en zijn — door zijn instructie voorgeschreven bezoek — zou houden. Toen hij den volgenden dag, om 9 uur precies, gevolgd door zijn état-major, kwam aan-galoppeeren en nadat hij voor Longwood was afgestegen, werd hij door de Montholon ontvangen, die hem naar de spreek-kamer geleidde, waar Gourgaud bij hem kwam. Op het gezegde van Hudson Lowe, dat hij den generaal Bonaparte kwam bezoeken, werd hem door Saint Denis, die dienst had, geantwoord, dat „de Keizer ongesteld en nog niet op was.” Hudson Lowe ging weg en zond den ordonnans-ofïicier met het verzoek of hij kon worden ontvangen; hij kreeg ten antwoord, dat „de Keizer sliep en dat men niet bij hem binnen kon gaan.” Hij_ besloot daarop zich tot Bertrand te wenden „pour le prier d’annoncer son arrivée au général Bonaparte et lui deman-der quand il voudrait le recevoir.” Dit werd hem voor den volgenden dag om 2 uur toegestaan.

Toen Hudson Lowe den volgenden dag, aan het hoofd van zijn état-major, en vergezeld van admiraal Cockburn, die hem aan den Keizer zou voorstellen, op Longwood kwam, werd hij in de spreekkamer door Las Cases, de Montholon en Gourgaud ontvangen. Bertrand, die met den Keizer in het salon was, zou hem binnen leiden; Noverraz deed dien dag kamerdienst. Bij deze gelegenheid overkwam admiraal Cockburn het onaangename incident, dat hij — door een vergissing van Noverraz — verhinderd werd binnen te gaan, waardoor — de Keizer liet den admiraal later zijn verontschuldigingen aanbieden, zoodat deze niet kwaad bleef — Hudson Lowe onmiddellijk kon begrijpen op welk standpunt men zich tegenover hem, onder sommige omstandigheden, zou plaatsen en welke behandeling hem dan te wachten stond. Het gesprek liep over allerlei, over niets ernstigs en Hudson Lowe vond gelegenheid, vóór hij wegging, zijn état-major aan den Keizer voor te stellen. Een der eerste onhandigheden van den gouverneur was, dat hij — wèl waren zijn instructies in die richting opgesteld, maar niets dwong hem om dadelijk, zoodra hij op St. Helena zou zijn gekomen, daarnaar te handelen — een verwijdering trachtte te weeg te brengen tusschen Napoleon en zijn gevolg en bedienden. Al aan boord toch van den Northumberland hadden de personen, die met den Keizer mee-gingen, moeten verklaren, dat zij dat geheel uit vrij-