Napoleons laatste levensjaren

218    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN buste van zijn zoon te overhandigen. Het was een gewone buste die men in alle winkels voor geld kon krijgen, maar welks waarde men had trachten te verhoogen door er bij te verhalen, dat zij direct naar het leven was gemaakt, toen de Roi de Rome met zijn moeder aan de baden te Livorno verblijf hield, dat er maar twee exemplaren van bestonden, dit en een ander, dat zich in het bezit van de moeder bevond en meer dergelijke legenden, die alle later bleken onwaar te zijn. Zoodra Hudson Lowe verneemt, dat Radovitch in het bezit van deze buste is, maakt hij — Radovitch moest aan wal blijven, omdat hij door ziekte verhinderd was zijn reis te vervolgen — er zich van meester. En nu begonnen de beraadslagingen! Zal hij er lord Bathurst of de Engelsche regeering over schrijven ? Instructies afwachten ? Is die buste niet een herkennings-teeken, een afgesproken sein; bevat zij niet een of ander gewichtig document en is het niet raadzaam om haar in stukken te slaan en te zien of er niet iets in verborgen is (dit geval werd voor onmogelijk verklaard, wijl de buste van marmer en niet van gips was)? Na twaalf dagen heen en weer peinzen, besluit Hudson Lowe den grand maré-chal te raadplegen, wat het beste is om in dit geval te doen. De dag volgend op dien, waarop de Barring is aangekomen, wist Napoleon echter reeds van de buste af en vond in het gezegde van Hudson Lowe, dat de prijs, die er voor gevraagd werd, veel te hoog was en in zijn plan om haar stuk te slaan, te vernietigen of in zee te gooien een gereede gelegenheid om over de wreedheid en hardheid van den gouverneur uit te barsten, die hem, den vader, het beeld van zijn kind wilde onthouden en om te zeggen, dat hij de som, die er voor gevraagd werd veel te laag vond, en dat zij hèm wel het drie-voudige waard was. Hij betaalde er dan ook in plaats van de gevraagde 100 & , 300 £ voor. Het einde van alles was, dat cfe Keizer de buste ontving en dat Hudson Lowe een reprimande van zijn regeering kreeg, terwijl zijn naam van hardvochtig en wreed gevangenbewaarder, van gevoelloos cipier bij Napoleon bevestigd werd.

Hudson Lowe kwam den 14den April 1816 op St. Helena. Den volgenden dag reeds liet hij door den ordonnans-ofiicier op Longwood weten, dat hij van plan was den 16den April, ’smor-gens om 9 uur, te komen, ten einde den „generaal Bonaparte” te bezoeken. Behalve, dat de Keizer op dat uur niet ontving, was de afspraak met admiraal Cockburn, dat wie hem wilde bezoeken (zelfs de admiraal was daaraan onderworpen) het