Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN 215

vrouwelijke takt maar eenigszins kon vermoeden, dat hem eenige levens-vreugde kon geven. Niet uitsluitend met boeken waren de kisten gevuld, die zij stuurde, maar zij voegde er versnaperingen bij, die zij wist, dat hem ontbraken en die hem genoegen konden doen; speelgoed, dat hij aan de kinderen rondom zich zou kunnen uitdeelen, waardoor hij een korten tijd ten minste vroolijke en gelukkige gezichten om zich heen zou zien; brieven van zijn familie uit Rome en elders, alles tot ergenis van Hudson Lowe, die de zendingen van zulk een invloedrijke vrouw, en dat nog wel door Lord Bathurst er toe gemachtigd, niet durfde weigeren, al was het tegen de reglementen! De aankomst van een zending door Lady Holland, was dan ook een gebeurtenis op Longwood, die voor vele uren en dikwijls voor eenige dagen, een geluks-stemming kleurde in de trieste, troostelooze leegheid van Napoleon’s bestaan.

Misschien, en zelfs zeer waarschijnlijk, hebben deze vrouwen er toe bijgedragen om de meening, die Napoleon eertijds over vrouwen koesterde en die — zooals Mad. de Montholon meedeelt — op St. Helena in een bewonderende en eerbiedvolle opvatting veranderd is, zóó te doen verkeeren, dat hij moest erkennen: „qu’elles sont bien ce qu’elles doivent être, les dignes compagnes de 1’homme.”