Napoleons laatste levensjaren

214 NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

medelijdende gevoeligheid, die van haar uitging, tot haar voelde aangetrokken. Toen zij met haar echtgenoot den 13den Mei 1816, van St. Helena vertrok, was zij ongerust, zenuwachtig en verdrietig, wijl zij hem in handen van den nieuwen gouverneur, van Hudson Lowe, moest achterlaten. En zij ging weg — geen enkele materieele herinnering aan hem was in haar bezit wat zij zoozeer verlangd had; zelfs geen bloem, die zijn hand geplukt en gegeven had — terwijl zij zoo gaarne iets van hem zou hebben meegenomen. En zoodra zij in Engeland is aangekomen, schrijft zij — het eenige wat zij voor hem kan doen — gedreven door het wijd-moederlijk gevoel, dat in haar huilde, aan zijn moeder, ver weg, die angstig en smart-gespannen op eenig bericht zit te wachten, een paar woorden slechts: „Je 1’ai vu. II allait bien,” de eerste brief, die haar van St. Helena bereikt, het eerste bericht, waaruit zij leest, dat hij nog in leven is.

Maar vooral is Lady Holland de oorzaak geweest, waardoor eenig licht en zijn eentonig, grauw bestaan scheen, dat er ten minste eenige verwachting in de eentonige sleur der dagen beloofde. Op haar vijftiende jaar getrouwd met sir George Webster, die drie en twintig jaar ouder was, had zij het liefdesverkeer met Lord Holland verkozen boven het liefdelooze huwelijk met haar man. Toen sir Webster, die niet wilde scheiden, na een paar jaar stierf, trouwde zij met haar amant en vormde spoedig, met eenige andere vrouwen, die dezelfde vrije opvattingen huldigden als zij, een kring, die — afschoon de meeste vrouwen haar met de nek en met verachting beschouwden en weigerden om met haar om te gaan — een machtigen invloed uitoefende, zich met de politiek bemoeide en relaties, vooral onder de regeeringspersonen, had. Lady Holland nam geheel vrijwillig de rol op zich van correspondente en boodschapster van den Keizer. Éénmaal slechts had zij hem gezien, toen hij nog consul was. Maar het was noch voor den generaal, noch voor den Keizer, dat zij alles deed, welke groote bewondering zij ook voor zijn persoon, in alle opzichten, voelde. Het was alleen de gevangene, dien zij zag en wiens gevangenschap zij een nooit-uit-te-wisschen schande voor haar natie vond. Wetend en voelend, dat een burgerman, al is hij Lord, zooals Bathurst, haar niets zou durven weigeren, haar, Lady Holland, nam zij de gelegenheid waar om hem verlof te verzoeken, Napoleon de dingen te mogen zenden, die zij nuttigen geschikt oordeelde. En zij zond alles wat zij met haar fijn-