Napoleons laatste levensjaren

212    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

Indes.” Warden, officier van gezondheid op de Northumberland, die ook een tijdlang op St. Helena heeft doorgebracht, vertelt, in een zijner brieven, dat Napoleon zoodanig door de schoonheid en de charmes van het jonge meisje werd aangetrokken, dat hij telkens de ouders met een bezoek vereerde, maar dat deze — gewaarschuwd door kennissen te James Town — hun dochter weghielden wanneer hij kwam, omdat hij haar door zijn oplettendheid te veel in opspraak bracht! Napoleon zou, toen hij dat bemerkte, uit zich zelf zijn bezoeken hebben gestaakt. In zijn „Lettres du Cap” heeft Napoleon dit verhaaltje tegen gesproken en heeft daarin verteld, dat hij haar slechts één keer heeft ontmoet en dat hij — terwijl hij te paard was blijven zitten — in gebroken Engelsch een paar woorden tot haar heeft gezegd. Montchenu vond het een geschikte gelegenheid om zijn lust tot kwaadspreken bot te vieren en heeft er van gemaakt, dat Napoleon haar een formeele liefdes-verklaring heeft gedaan en dat hij voortdurend over haar schoonheid sprak wat de jaloezie van Betsy Balcombe gaande maakte.

Zeker is het, dat de Keizer haar meer dan eens heeft ontmoet en dat zij, naar Gourgaud beweert, „insinua a 1’ Empereur qu’elle se promenait tous les matins.” Maar even zeker is het, dat de Keizer nooit op die insinuatie is ingegaan; integendeel plaagde hij Gourgaud met diens nieuwe overwinning! De „nymphe” is tamelijk spoedig met een scheeps-kapitein getrouwd, die door de bewondering, welke Napoleon voor haar had, tot haar werd aangetrokken, wat den Keizer de uiting ontlokte: „II suffit que j’aie dit qu’elle était jolie, pour que ce capitaine tombe amou-reux d’elle et 1’épouse.” En de Montholon vertelt niet anders van haar dan dat zii, daags vóór zij met haar man naar Engeland zou vertrekken, een afscheids-bezoek op Longwood is komen maken en haar man aan den Keizer heeft voorgesteld, die hen zeer vriendelijk heeft ontvangen en allerlei grapjes met haar maakte. Bij die gelegenheid, toen zij weggingen, omhelsde hij niet haar, maar haar man, omdat hij zooveel op Eugène de Beauharnais leek! En daarna hoort of verneemt men niet meer van „la nymphe” of van Miss Robinson.

Napoleon nu had geen sensueele natuur. Of dit een gevolg er van was, dat hij altijd te veel met zijn gedachten elders verkeerde en te veel van zijn denken vorderde, of dat de oorzaak aan een anatomische eigenaardigheid moet worden toegeschreven, die — naar sommige sexologen beweren — het