Napoleons laatste levensjaren

208    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN neur te verkrijgen, dit aan den grand-maréchal te doen overhandigen en dan te wachten of de Keizer al of niet geneigd was hen te ontvangen. De meeste zagen er daarom van af. Van hen was dus voor Hudson Lowe niets te vreezen, dat zij of brieven zouden meenemen naar Europa of klachten zouden overbrengen. En wat de personen van hoogen rang betreft, aan wien Hudson Lowe al die bezwaren en moeilijkheden niet in den weg durfde leggen en die hij zich dus onmiddellijk tot den grand-maréchal deed richten, van hen was hij verzekerd — wijl zij tot de familie van een of anderen minister behoorden partijgenoten of aan een ministerie verbonden waren of ook een hoogen regeerings-post bekleedden — dat zij hem niet zouden loochenstraffen of de klachten en bezwaren van Napoleon zouden overbrengen, terwijl zij zijn maatregelen en reglementen daar tegenover zouden afkeuren.

De personen uit de omgeving van den Keizer voelden de eenzaamheid, waarin de gouverneur Longwood wilde afzonderen, natuurlijk niet zóó sterk als de Keizer. Zij konden zich vrij bewegen, konden gaan waarheen zij wilden, konden omgaan met wie zij verkozen en konden spreken met wie zij lust hadden. Hudson Lowe noodigde de hoogeren zelfs nu en dan uit om op Plantation House te komen, waarvan zij gebruik maakten en waardoor zij gelegenheid vonden om in vrouwelijk gezelschap, wat zij vooral op Longwood misten, te verkeeren. Meer gingen zij gebukt — en daarin hadden de hooger geplaatsten het moei-lijker dan de minderen, wijl deze laatsten wel altijd vrouwen konden vinden, slavinnen, mulatten, minder vrouwelijk personeel enz. die hen ter wille waren — onder de abstinentie, waarin zij gedwongen waren te leven.

Behalve Bertrand en de Montholon toch, die een huisgezin hadden, waren — met uitzondering van Las Cases, die ouder en zijn zoon, die nog te jong was — alle uit Napoleons omgeving ongetrouwd en verkeerden in de kracht van het leven. Geen wonder, dat — en het klimaat en de keerkringsligging van het eiland droegen er toe bij — er een voortdurende verliefdheids-en sexueele atmosfeer rondom Longwood heerschte, waardoor elke vrouw, die er zou gekomen zijn, een man zou hebben kunnen krijgen. Saint Denis trouwde met de gouvernante van Mad. Bertrand, Noverraz met het kamermeisje van Mad. de Montholon, Gourgoud — ofschoon hij telkens zijn amoureuze en trouwlustige neigingen voelde opkomen: eerst voor Betsy