Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    207

Slechts op drie punten voelden zij zich eenig en in overeenkomst met elkaar, namelijk in hun schatting van en hun verachting voor Hudson Lowe, over de duurte van het leven op St. Helena en in gevolge daarvan over het onvoldoende van hun honorarium en eindelijk — en dat waren vooral de Russische en de Oostenrijksche commissaris — over den schadelijken invloed van het klimaat op hun zenuwen. Balmain schreef, dat zijn gezondheid slecht was en slecht bleef en dat hij voortdurend last van zijn zenuwen had, die door het klimaat verzwakt werden. Drie maanden na dit schrijven, zocht hij herstel in Brazilië. Erger was Stürmer er aan toe, die aan echte zenuwtoevallen begon te lijden, waarin hij door een paar man moest worden vast gehouden, lach- en huilbuien had en langzamerhand een formeele hystericus werd.

De weigering van Napoleon om de commissarissen te ontvangen, werkte de taktiek en de plannen van Hudson Lowe in de hand, die — zoowel op aandringen van de Engelsche ministers als uit zich zelf, zich ten doel had gesteld, hem meer en meer af te zonderen en hem te beletten menschen te zien en bezoek te ontvangen. Onder admiraal Cockburn was het genoeg, wanneer iemand den Keizer wilde bezoeken, audiëntie bij den grand-maréchal aan te vragen, die dan met den Keizer over dit verzoek sprak, welke er al of niet in toestemde. Niet zoodra hadden de drie commissarissen te kennen gegeven, dat zij — waar de Keizer hen niet als officieele personen wilde ontvangen — geneigd waren, hem als privé-personen een bezoek te brengen of Hudson Lowe veranderde het reglement en stelde vast, dat niet de grand-maréchal, maar uitsluitend hij het recht zou hebben een bewijs af te geven, om bij Napoleon toegang te verkrijgen. Niet alleen ontnam hij daardoor den- Keizer alle gelegenheid om eenige afleiding te vinden, maar — wat veel erger voor dezen was — hij verhinderde daardoor, dat Napoleon met Europa in verbinding kon blijven, zijn klachten kon doen overbrengen, zijn bezwaren en zijn grieven kon doen gelden. Immers, behalve, dat de Keizer daardoor belet werd met de inwoners van St. Helena, die er langzamerhand een gewoonte van hadden gemaakt om hem te bezoeken, om te gaan, hij werd er ook door verhinderd de reizigers, die op hun heen- of terugreis, van en naar Europa voor een enkelen dag St. Helena aandeden en tot hem wilden komen, te ontvangen. De tijd was meestal te kort, om eerst een toegangs-bewijs van den gouver-