Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN    203

na te bootsen (al zou dit nu niet zoo heel erg zijn geweest, waar, wanneer men sommige Fransche berichtgevers mag geloven, de amoureuze verhoudingen van Gourgaud bij voorbeeld niet zoo verborgen en delikaat waren en zelfs hoog-geplaatste Engelsche officieren, onder anderen admiraal Plampin, van de oorlogsschepen er hun maitresse op nahielden), waren zijn houding en zijn gedrag op St. Helena van dien aard, dat een ieder met lof over hem sprak. Stürmer schreef over hem: „Le comte de Balmain s’est acquis ici 1’estime générale. Sa conduite contraste d’une manière frappante avec celle de M. de Montchenu. II est rempli de modestie et n’agit qu’avec beaucoup de circonspec-tion, en évitant soigneusement tout ce qui pourrait donner om-brage au gouverneur. Obligeant par caractère et aimable sans prétentions, il sait se faire aimer par tous ceux qui se trouvent en rapport avec lui. II fait fort peu de cas de M. de Montchenu et ne s’en cache pas vis-a-vis de moi.”

De woorden, door czaar Alexander in de instructie onderstreept, hebben geen invloed gehad op de houding van de Russische regeering, die op het congres te Aix-la-Chapelle het bekende memorandum indiende, waarin gevraagd werd en er op werd aangedrongen, om met nog meer gestrengheid tegenover Napoleon op te treden en waarin werd aanbevolen om, des noods met kracht en geweld, hem te dwingen zich tweemaal daags, zoowel aan de commissarissen als aan den gouverneur te ver-toonen. Geen dezer voorstellen echter, heeft tot eenig gevolg geleid. Napoleon is meester van het terrein gebleven en heeft zich nooit vertoond.

Wat Balmain’s positie tegenover den gouverneur wel eenigs-zins bemoeilijkte en hem in een ietwat scheeve verhouding bracht, was, dat hij op diens stiefdochter, Miss Johnson, de dochter van Lady Lowe, verliefd werd. Deze verliefdheid, die de twee laatste jaren van zijn verblijf op St. Helena duurde, voordat zij tot een deiinitief resultaat voerde, verhinderde hem dikwijls om zijn oordeel vrij te uiten en te volharden bij wat hij wilde, zonder daarom nog te beletten, dat hij telkens met den gouverneur in botsing kwam. Balmain, die eerlijk en oprecht en daarbij een echte gentleman was, wist zich zooals de toon van zijn depêches voldoende uitwijst — ver van de intrigues (want ge-intrigueerd werd er voortdurend) van Longwood te houden en ging zijn weg, zooals hem die door zijn instructie was voorgeschreven. De eenige kans om, zonder eenige intrigue of leu-