Napoleons laatste levensjaren

202    NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

Trouwens, het oordeel van de Engelsche officieren over hem was al niet veel beter en ieder was het er over eens, dat hij een klaplooper en een oude klets was en dat men aan zijn woorden en aan zijn praatjes geen geloof kon hechten. En hun oor deel werd nogal tot een zekere hoogte getemperd door de glans, die een adelijke titel, en dus ook die van „marqüis,” meebracht. Nogmaals, veel leed had Napoleon er niet over, dat hij de Mont-chenu niet ontmoette.

Meer smartte het hem. dat hij de Balmain en Stürmer niet te spreken kon krijgen, met wie hij gehoopt had zich schadeloos te stellen. Immers, hij had gedacht, dat de keizer van Rusland die hem te Tilsitt en te Erfurt een eeuwige vriendschap had beloofd, hem niet een van zijn officieren zou zenden, zonder hem met een of andere boodschap te belasten. Niets toch zou gemakkelijker zijn gegaan dan een correspondentie met den czaar te openen en door diens hulp te verkrijgen wat hij wilde; misschien zelfs zou deze hem een verblijf in zijn rijk aanbieden. En wat de Oostenrijksche commissaris aangaat, daarover verkeerde hij gen oogenblik in twijfel, of deze zou hem nieuws van zijn vrouw en van zijn kind brengen, een oplettendheid, waarvoor hij den keizer van Oostenrijk dankbaar zou zijn. Doch hij wachtte te vergeefs en zond even vergeefs nu eens Madame Bertrand, dan weer Las Cases en eindelijk wie maar wilde, met allerlei diplomatieke opdrachten om maar iets te vernemen. Niets en niemand echter had eenig goed gevolg in die richting.

Toch’ schijnt Balmain iemand te zijn geweest, die — zoolang hij op St. Helena vertoefde — geneigd was, om de woorden, in zijn instructie door keizer Alexander zelf onderstreept, nauwkeurig op te volgen. In zijn instructie toch werd hem — in afwijking met die der beide anderen, waarin men niets van dien aard vindt — aanbevolen: „Dans vos relations avec Bonaparte, vous garderez les ménagements et la mesure qu’exige une si-tuation aussi délicate, et les égards personnels qu’on lui doit.” Ingevolge daarvan verklaarde hij dan ook, dat het de wil van zijn souverein was, dat hij zich verre moest houden van de buitengewone maaregelen, die de Montchenu wilde nemen. En hij gedroeg zich dan ook verder daarnaar zooveel hij kon Ofschoon hij van plan was geweest — een voornemen, dat zijn beide collega’s hem ontraadden en waaraan hij dan ook geen uitvoering gaf — een jong naaistertje uit Parijs naar St. Helena mee te nemen om met haar het huwelijk op bedriegelijke wijze