Napoleons laatste levensjaren

200 NAPOLEONS LAATSTE' LEVENSJAREN

sans envoyer a ma cour un procès-verbal constatant 1’existence de Bonaparte, cela est de la plus grand importance pour la France. Fidéle a son projet, il fit beaucoup de phrases et de bruit, sans arriver a aucun résultat. Lorsque le Gouverneur lui paria des dispositions antisociales de Bonaparte, et des difficultés qu’il éprouvait souvent lui-même a le voir, il répondit qu’il fallait s’y rendre avec une compagnie de grenadiers et forcer sa porte au besoin. II s’était déja expliqué plusieurs fois dans ce sens a 1’amiral Malcolm pendant la traversée. Cette démarche préma-turée et peu réfléchie jeta 1’alarme dans 1’esprit ombrageux de sir Hudson Lowe et fit en général un trés mauvais effet. Le lendemain il eut avec le comte de Balmain et moi une longue conférence. Après avoir développé une série d’idées fausses, sur 1’esprit de ses instructions, il employa toute sa rhétorique pour nous convaincre de la nécessité de voir Bonaparte avant 1’amiral Cockburn. „Messieurs, nous dit-il entre autres, avec emphase, je compte sur vous, si on m’oblige a user de la force ..Toutes nos représentations furent vaines. L’amour-propre de M. de Montchenu ne lui permit pas d’écouter la voix de la raison, et si nous avions voulu nous prêter a ses extravagances, je ne sais jusqu’oü il se serait laissé aller ..

Doch ook in zijn privé leven maakte hij zfch bespottelijk op St.-Helena. Een van zijn eigenaardigheden was, overal en te allen tijde hoog op te geven van zijn succes, dat hij zijn geheele leven bij vrouwen en vooral bij Engelsche vrouwen had gehad, waarvan hij het aantal zoowat op vier duizend schatte, die zijn slachtoffers waren geworden! Een van zijn gekste streken was, dat hij Lady Lowe een liefdesverklaring van acht zijden lang zond, die zij Gourgaud ter lezing aanbood. Hij was de type van den émigré, maar dan van de slechtste soort. Al spoedig had men ingezien, dat hij een geweldige klaplooper was en dat hij graag van iedereen uitnoodigingen aannam, zonder daarvoor ooit iets terug te doen en had de bijnaam verworven van „Monsieur de Montez-chez-nous”. Die klaplooperij ging zóóver, dat hij zijn doktersrekening, die de Engelsche geneesheer Henry — door wien hij herhaaldelijk voor een overladen maag (want hij was zeer onmatig in eten en drinken) was behandeld — hem had gezonden, betaalde met een brief van dankbetuiging, zonder zich zelfs verplicht te voelen, hem een klein geschenk te geven. Zijn gedrag viel daarom te meer in het oog, wijl hij al over de zestig jaar was. Hij was page bij Lodewijk den vijftiende ge-