Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

De Engelschen van rang, die hij audiëntie gaf — en zij werden niet anders bij hen toegelaten dan voorzien van een audientie-brief, door den grand maréchal, aan wien zij zich eerst moesten voorstellen, onderteekend en afgegeven en nadat een der lakeien die de functie van portier vervulde, naar wien de schildwacht, welke aan den ingang van Longwood op post stond, ze moest begeleiden, hen had meegedeeld of de Keizer hen al of niet kon ontvangen — vonden in de spreekkamer een aide de camp, Gourgaud of de Montholon, in groot uniform, met hooge laarzen en de degen op zij; aan de deur van het vertrek waar de Keizer ontving, wachtte Noverraz in zijn gegallonneerde liverei, om hen toe te laten, wanneer de Keizer gereed was. De Keizer ontving hen staande en liet, wanneer zij geen Fransch spraken, Las Cases als tolk fungeeren om ze eenige woorden toe te voegen en soms een gesprek met ze te houden. Later waren Bertrand en Gourgaud, even als de Montholon, bekwaam genoeg in het Engelsch geworden, om ook op hun beurt die taak van tolk over te nemen. Het geheele bedienden-personeel op Longwood droeg de keizerlijke liverei: groen met zilver of goud aan den kraag of den opslag der mouwen afgezet, wit casimir vest, zwart-zijden korte broek, wit-zijden kousen en schoenen met gespen en vervulden hun functies met evenveel ernst en waardigheid als waren zij nog in de Tuilerieën.

Wanneer het etensuur daar was, trad de maitre d’hotel het salon binnen, boog zich voor den Keizer en kondigde aan: „Le diner de Sa Majesté est servi.” Dan stond de Keizer op en ging naar de eetkamer, vergezeld en gevolgd door zijn drie gewone gasten, de Comtesse de Montholon, de Montholon en Gourgaud. De Bertrands verzochten meestal verlof zich te mogen verwijderen, om bij zich thuis te gaan middagmalen. Meestal waren zij alleen des Zondags de gasten van den Keizer, waarover hij zich dikwijls beklaagde: „A 1’ile d’Elbe, le grand maréchal et sa femme faisaient déja de même. Ne devrions-nous pas, ici, nous tenir autant que possible réunis?”

Wanneer er gasten zijn — en hij noodigt dikwijls de Engelschen van het eiland uit, die een zekeren rang bekleeden, zoo-als den gouverneur Wilkes (die door admiraal Cockburn vervangen werd), den onder-gouverneur Skelton, kolonel Bingham de officieren van het 53ste — worden zij binnengeleid door Santini, die dan de functie van deurbewaarder vervuld; Rous-seau en Gentilini (de laatste als chef der kamerbedienden) hebben