Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN 185

verheft! Vier keer door de Fransche natie gekozen; door den Paus gekroond, waardoor hij in de oogen van iederen katholiek eenig en wettig Souverein is geworden; als zoodanig door alle keizers en koningen van het vasteland erkend, is zijn Keizerstitel even onontvreemdbaar als zijn pauselijke kroning kan worden te niet gedaan. De Engelschen echter durven hem dien titel ontnemen! Wat eens het Keizerrijk was, bestaat niet voor hen: één pennestreek en de volks-wil, de kroning, tien jaar — die tien jaar van 1804 tot 1814 — keizerrijk, zij hebben, evenmin als een Keizer, volgens hen, bestaan! Wat admiraal Cockburn durfde schrijven: „Je ne connais pas la personne que vous désignez sous le titre d’empereur: il n^ a dans cette ïle personne que je puisse considérer comme ayant droit a une telle dignité; nos pays respectifs étant actuelleinent gouvernés par des rois,” was zoowel een persoonlijke uiting als een voorbeeld hoe de Engelsche natie over den Franschen Keizer dacht.

Wanneer Napoleon in een dergelijke disqualificatie zou hebben toegestemd, zou hij daarmee hebben erkend, dat alles wat door het volk was gedaan, niet bestond; dat het volk geen recht had om over zijn eigen wil te beschikken en dat hij, Napoleon, niet meer was dan een rebel; nog meer: hij zou daardoor hebben toegegeven en er mee hebben ingestemd, dat hij een gevangene was, dat hij zich bij zijn gevangenschap neerlegde en zou er de rechten, die hij op zijn zoon had overgedragen, door hebben te niet gedaan, de rechten die hij in de eerste plaats voor hem wilde behouden. Zeker, hij had afstand van zijn kroon gedaan! Doch daaruit volgde nog niet, dat hij tegelijkertijd zijn waardigheid prijs gaf. Wanneer men hem er niet toe had willen dwingen; wanneer het met zijn vollen wil en niet onder den invloed en onder het aandringen van vreemden zou zijn geweest, zou hij — zooals het de gewoonte onder niet-regeerende vorsten was — een of anderen titel en zelfs een anderen naam hebben aangenomen. Maar niemand had het recht hem daartoe te dwingen en zeker niet om den naam, dien hij vóór zijn verheffing droeg, maar dien hij voor een anderen had geruild, weer aan te nemen. Dat was een beleediging, die hij niet wilde verdragen!

Dit alles was niet — zooals men wel eens beweerd heeft — kinderachtige aanstellerij! Het was een gevolg van zijn bezorgdheid voor het erfelijke van zijn ras ter eenre, bezorgdheid voor zijn eigen waardigheid ter andere zijde; het ging er aan den