Napoleons laatste levensjaren

NAPOLEONS LAATSTE LEVENSJAREN

House buiten de grens lag, waar de Keizer zonder geleide van een Engelsch officier kon gaan, had Hudson Lowe de schaamteloosheid om te antwoorden, dat wanneer het niets anders was, hij hem wel zelf zou begeleiden en escorteeren! Dat alles verhinderde niet, dat hij drie maanden later den Keizer nogmaals een uitnoodiging zond om den avond bij hem en lady Lowe te komen doorbrengen, ter viering van den verjaardag van den Prins Regent. Ditmaal weigerde Bertrand de uitnoodiging over te brengen. Lady Lowe was tenminste zoo verstandig om, naar aanleiding van dit geval te bekennen, dat zij den Keizer gelijk gaf met niet bij hen te willen komen.

De vrees, dat Napoleon van St Helena zou ontsnappen, die de Engelsche regeering haar instructie omtrent de wijze, waarop hij moest worden behandeld, had doen uitvaardigen, werd door Hudson Lowe — maar in veel hooger mate, gedeeld en deed hem, in die instructie een bron vinden om Napoleon en zijn gevolg door allerlei kleingeestige, kinderachtige en angstvallige plagerijen het leven onaangenaam te maken. Dat hij die vrees deelde, is te begrijpen, waar hij er getuige van was, welken invloed Napoleon op iedereen, met wien hij in aanraking kwam, uitoefende en daardoor bang was, dat hij de bevolking van het eiland zoodanig op zijn hand zou krijgen, dat deze hem bij een mogelijke ontvluchting behulpzaam zou zijn. Napoleon toch had de gewoonte, wanneer hij een wandel-rit maakte, om in een of andere boerderij binnen te gaan en er te blijven praten met de bewoners, die hem met vreugde en eerbied ontvingen. Hij sprak de slaven aan, bemoeide zich met hen en gaf hen nu en dan een geschenk in geld. Wanneer het zoo lang zou hebben voortgegaan, zou de heele bevolking hem bijna hebben aangebeden. Zelfs Montchenu, is gedwongen — hoewel hij zijn spijt er over te kennen geeft — te erkennen, dat er een onzegbare charme van Napoleon’s persoonlijkheid uitgaat: On ne quitte jamais Napoléon, schrijft hij, sans éprou-ver le plus grand enthousiasme.” En tot Hudson Lowe zegt hij: „Si j’étais a votre place, je ne permettrais pas a un seul étranger de visiter Longwood, car ils le quitent tous transpor-tés de dévouement et ils rapportent ce sentiment-la en Europe. Ce qui m’a frappé, c’est 1’ascendant énorme que eet homme, en-, touré de gardes, de rochers, de précipices, a encore sur les esprits. Tout a Sainte-Hélène se ressent de sa supériorité. Les Francais tremblent a son aspect et se croient trop heureux de